Aslı'nın Günlüğü

Annem hep, oğlun okula başlayınca yılların nasıl da çabucak geçtiğini anlayacaksın derdi. Gerçekten de daha dün doğum yapmış gibi hisseden ben oğlum anasınıfına başlarken yaşadığım şaşkınlığı atlatamadan 1. sınıf bitti de 2.sınıfın yarıyılına geldik. Tabii yaş büyüyüp yıllar geçtikçe yarıyıldan beklentileri de farklılaşıyor. Bizi pek bahtiyar eden fevkaladenin fevkinde karne için alınacak oyuncaktan ziyade onu hem oyalayacak hem de zamanını değerlendireceği bir takım fikirler bulmalıyım. Öğretmenimizin verdiği testler ve hikaye kitapları, İngilizce çalışmalar çerez gibi onlar için. Arkadaşlarıyla görüşmeleri için bol bol zamanları var şimdi. Evde sorumluluk alıp, çoktandır dip köşe temizlemedikleri odalarında, oynamadıkları oyuncakları ayırıp oyuncağı olmayan çocuklara göndermek için iyi bir fırsat. Birlikte resim yapabilirsiniz fırsatınız varsa. Biz çok keyif alıyoruz. Ama tabii dışarı çıkmak da lazım. Bu yarıyıl için satranç, resim ve spor kurslarının hızlandırılmış...

Bugüne kadar kimseye derin bir hayranlık duymadım. Kabul ediyorum, şunun için çok yakışıklı, bunun için Allah için çok güzel bir kadın dediğim zamanlar oldu. Kiminin mutfaktaki yeteneğini övdüm, kiminin kariyeri beni şaşırttı. Zeki ve sanatsal yönleri gelişmiş insanları takdir ettim her zaman. Ama hayranlık? Hayır. Taa ki anne olana kadar. Ki ben öyle oğluna körü körüne aşık annelerden değilim. Çirkin olduğu zamanlarda çirkin ama sevimli demeyi bildim. Şimdi yakışıklı dönemlerinde ama bluğ çağı ne gösterir bilmem. Akıllı uslu durduğu zamanlar kadar zor zamanları da oldu, en çok ben eleştirdim onu yüzüne karşı olmasa da. Ama gel gör ki zekasına hiç bir zaman söyleyecek şey bulamadım. Her geçen gün de daha çok hayran oluyorum. Evde benim çözemediğim her şeye pretik zekasıyla çözüm getirmesi, farklı bakış açılarıyla bakması, yaptığı her şeye estetik ya da mantıklı bir şeyler katması, ödevlerindeki sorumluluk duygusu, adaletli davranışları, doğru olanı yapmaktaki ısrarı...