Aslı'nın Günlüğü

Bugün bir zaman yarattım kendime. Açtım blogumun eski sayfalarını okudum. Sonra ne kadar salakmışım dedim kendi kendime, ne saf ! Ne hoyrat harcamışım günlerimi, ne sıkışık ! Öte yandan ne büyülü anlar çentik atmış şu hayata. Ne kahkahalar! Kimi şarkılara dolanmış dilim, kimi kitaplarda avunmuşum. Kah bir yerlere alışmanın telaşında, kah alışkanlıkları bırakmanın... Koşturmuşum. Seneleri biriktirmişim , kıdemlenmişim. Daha evli, daha işinin ehli, daha bir anne! Onunla büyümüşüm, yeniden öğrenmişim. Sevdiklerimi kaybetmiş, kimi kaybettiğim şeyleri kazanmışım. Dost bildiklerinden gözyaşı almışım,elin kapısından bir kucak. Yorulmuşum. Yaş aldıkça annemi babamı nasıl da daha iyi anlamışım. Daha sabırsız, ama daha affedici, daha anlayışlı, elimden geldiğince pozitif. Velhasıl hayat yeterince negatif... Büyümüşüm... Baki kalan ne olmuş biliyor musunuz, elimde kalan? Salaklığım ! Belki de biraz öyle olmalı be hayat !

Neler oldu neler? Anlatacak çok şey var. İş güç, sağlık sıhhat, dert tasa, koşturmaca, Kerem'in okulu, kazandığı Bilsem sınavı, okul değişikliği ve birdenbire kalkıştığımız sünneti... Bir kaç güne kadar bir haftalığına yine Paris yollarındayım. Dönünce uzuuun uzun anlatırım...