Ars longa, Vita brevis
Sanat uzun, hayat kısa... Romalıların bu sözü ne de güzel özetliyor ne hissettiğimi. Seyredecek o kadar film ve dizi, okunacak onca kitap, gidilecek o kadar tiyatro ve gösteri varken, hele ki dünyada onca görülecek yer varken hayat o kadar kısa ki. Hele şu pandemi gölgesinde geçen zaman o kadar kayıp gibi geliyor ki bana, o zamanın hiç sayılmamasını, her şeyi baştan almamız gerektiğini düşünüyorum. Şanslıyım ben. Sanatçı, üreten, yaratan bir aileden geliyorum ve bunun her daim faydasını gördüm. Yaratıcı bir işte zevkle çalıştım.Ama iş, aile, çocuk derken bir çok şeye zaman ayıramadım. Malesef ancak son bir kaç senedir bunların tadına varabiliyorum. Seramik çok iyi geldi bana. Makromeye dokumaya dönmek. Yeniden resim yapmak. Yeniden yazmak...Hele ki tiyatro. Okuldaki sahnelerden bahsetmiyorum, 3 sene önceki Betty karakterinden sonra o sahnenin tam olarak tadını aldım. Ve sanırım hayatım boyunca artık orada olmak istiyorum. Küçükken ciciannemin oyunlarına giderken Nisa Serezli, Tolga Aşk...