Aslı'nın Günlüğü

Durun bir dakika. Cinsiyetçi bir başlık atmak istemem. Tabii ki bunun kadın versiyonları var.  Biz buna kendi aramızda Hıncal Uluç’luk yapma da deriz. O da bir zamanlar her konuda ahkam kesip yorum yapardı ya, Her şeyi bilirdi heeerrr şeyi. Şimdi hala öyle mi yazıyor, hatta şu an hala bir yerlerde yazıyor mu bilmiyorum. Okumayı bırakalı yüzyıllar oldu.  Bu tiplerin psikolojik sebeplerine inecek değilim, ne kıçıkırık benzer bir bölümü bitirip kendime psikolog diyen üçkağıtçılardanım, ne de bir kaç kitap okudu diye ahkam kesecek olanlardan. Ama az çok hayat tecrübeme dayanarak şunu söyleyebilirim. Muhtemelen altta kalmama isteğidir bu, yetersizlik korkusuyla karışık. Bilmiyorum demeye korkarlar. Arkadaşlar ya ben bu konuda çok bilgi sahibi değilim siz ne dersiniz diye sormak zulümdür. İnatçıdırlar. Hayır hayır her şeyi en iyi onlar bilir. Ya o kadar mı bilinir her konuda ya?  Bir iki yemediğini belli edersen mi mimlenirsin o bambaşka hikaye. Hep bir aman canım cicim tipler ...

 Gazeteyi açıp bakıyorum. Bir ilan. Aslında bir haber. “İnsanlar gittiğinde arkalarında bıraktıkları kıymetleniyor belki de. Ben de hayattayken kimse için bir değeri olmayan ama benim için değerli parçaları sevdiklerime bırakırım.” yazıyor haberin başında. Altında siyah beyaz fotoğraflarda, bir kaç şarap şişesi , bir iki parça eşya, bir iki kitap var. Bir sonraki satırda ise şöyle yazıyor: Umarım babamdan önce ölürüm. Dün gece babasını 20 yaşında kaybetmiş babamın bu yazdıklarını gördüm rüyamda. Bana kırgın mı acaba benden bahsetmemiş diye düşündüm. Sonra onun aslında yıllardır burada olmadığını farkettim. Rüyamda nasıl hatırladım bunu bilmiyorum, zaten insan rüyasında nasıl bu kadar ağlar da gözü yaşlı uyanır onu da anlamam ama oluyor işte.  Erken uyandım bugün. Yatakta kıvrılıp aslında hiç var olmamış o gazete haberini düşündüm. Ara ara rüyalarıma giren hiç var olmamış o aynı, aydınlık, büyük pencereli boş evde hiç eşya yok ki dedim kendime. Çok önce boşalttı o evi. Arada bi...