Ağustos 15, 2006

Şaşkınım,biraz kıskancım, müstakbel bir kaynanayım.

Benim oğlum büyümüş.

2 yaşını doldurmasına 2 ay daha var, ama bir çok şeyi yaparken karşımda büyümüş bir çocuk varmış hissine kapılıyorum.

Dün her zamanki gibi, her zamanki saatte eve geldim. Apartmanın kapısını açtım. Asansöre binerken oğluşun kapıyı çaldığımda içeriden anne diye bağırarak koşacağını gözümün önüne getirip gülümsedim. Her gün yaşadığım o sahne her gün nasıl da gülümsetip , tüm yorgunluğumu alabiliyor diye düşünürken asansörden indim.

Kapıyı çaldım.

İçeriden anneee deyişini, anneannesinin aaa bak anne gelmiş diyen sesini dinleyerek keyiflendim.

Ama o da ne?

İkinci bir anne sesi gelmedi içeriden.

Onun yerine Niiil diye bağırıyor!

Nil oğluşumun arkadaşı. Çok şeker bir kız. Bir cimcime !

Anneannesi kapıyı açtı, oğluş bana baktı ve eliyle beni kenara itti. Apartman koridoruna Niiiil diye seslenmeye devam etti.

Ağladı, Nil yok dediğimizde bağırdı, dışarı kaçmaya çalıştı.

Orada kalakaldım.

Biliyordum bir gün kızlar için beni bir kenara iteceğini ama bu kadar da çabuk olmaz ki canım.

Bünyem kaldırmıyor :)