Korkuyorum

Pazar günü başımıza geleceklerden korkuyorum. Her gün birilerinin trafik canavarına yenilmesinin haberlerini almaktan korkuyorum. Kerem bu sıcakta bir daha hastalanırsa düşüp şak diye bayılmaktan korkuyorum.

En çok da kendimden korkuyorum bu aralar.

Küçükken çok başıma gelirdi. Aklımdan bir şey geçerdi ve o aklımdan geçen şey gerçekleşiverirdi.

Dün gece de işten gelmiş, elimdekileri yerleştiriyordum ki aklımdan arkadaşlarımdan birinin kaza yapacağı hissi geçti.

Buna his mi denir?

Ne denir bilmiyorum ama olur ya, aklınızdan bir şey geçiverir. Siz uyduruvermezsiniz onu. O gelir ve geçer.

Birdenbire bir arkadaşımın aklıma gelmesi ve onu aradığımda başına bir şey geldiğini duymam, başıma bir şey geleceği zaman ise herşeyden son anda paçayı kurtarmam, Angelmamanın beni her arayışında onun aradığını hissetmem gibi.

Herkes yollara çıkacak bu hafta, aman ha dedim geçiştirdim ben de.

Yarım saat geçti yada geçmedi, zırrr telefon. Arayan Şebnemciğim.

Kaza geçirdik dedi.

Şaka, dedim.

Hayır değil, hastanedeyiz dedi.

Detayları anlatmayayım, İstanbul'un trafik teröristlerinin 3 silahşörlerinden biri olan bir minibüs arkadan arabalarına bindirmiş.

Sadece onlara değil, oraya buraya da çarpıp, bir parkın ortasına kadar dalmış da.

Neyse ki iyilermiş. Tabii ağrısı, acısı, korkusunu saymazsak.

Geçmiş olsun dedim ama şaşırdım da.

Benden Abdal olamayacağına göre,

olsa olsa aptala malum olur.

Ondandır korkum...