Rüya bu ya...

Geçen gece endişeli hallerimi silmek için hayaller kurarak uyumaya çalıştım. Sonra nasıl olduysa hayallerim rüyalarıma karıştı. Okuduklarımdan da etkilenmiş olmalıyım.

Fatih Akın Çamburnu'undaki çevre katliamı için bir belgesel çekiyor ya, işte aslında o bir belgesel değil, bir filmmiş.

Ben de ne alakam varsa filmde rol alıyormuşum.

Ben Karadenizli değilim ki, şivesini beceremem diyorum. Yok diyorlar sen İstanbul’a yıllar önce gelmiş bir hemşerisin.

Rol gereği ben köyünü kurtarmak için çalışıp didinen, bu esnada işini, evini, sevdikleriyle geçireceği zamanı bile kaybeden, saçı başı karışmış, dağıtmış, inancı ve amacı uğruna biraz sıyırmış, bütün gün telefon görüşmeleri yapıp, oraya gidip gösterilere katılan, blogunda Çamburnu’nda yapılan rezaleti anlatan bir kadınım.

Kendimi bu işe o kadar kaptırıyorum ki adeta bir Erin Brockovich’im. ( Bir önceki yazımdan kalan yetersiz annelik sendromu )

Ama sonunda kazanıyoruz, o güzelim köyü kurtarıyoruz, ben çocuğumun yanına dönüyorum, birbirimize sarılıyoruz, bir daha hiçbir şey için ayrılmıyoruz, falan filan. Mutlu sonla bitiyor anlayacağınız.

Hem çevre bilinci aşılıyor film, hem sevdiklerimizle birlikte olmanın değerini hatırlatıyor, hem de hayatta her zorluğun üstesinden gelinebileceğini, bedeli ağır olsa da.

Sonra filmimiz Oscar’a yabancı film dalında aday oluyor, ( Her zaman o törenin havasını solumayı hayal ederdim ya) saçlarımı kısacık kestirip griye boyatıyorum, ( Nedense? Bunun hakkında rüya analizim yok ?!?) neyse ki rüyamda bile Nurgül’den daha zevkliyim, harikulade hafif gümüş ışıltıları olan bir tuvalet giyiyorum, herkes filmimize bayılıyor, ödülü alıyoruz, Greenpeace bayrağı açıyoruz sahnede falan.

Michael Moore’la sohbet edip, Angelina ile kanka olmak paklar beni artık.

Rüyamda bile çalıştım, çok yorgun kalktım yataktan, sormayın.