Vazgeçtim, bir sonraki maç yenilelim...

Aptalca.

Zaten bütün batıl inançlar aptalcadır.

Aslında buna da tam anlamıyla bir batıl inanç diyemeyiz ama başka bir isim bulamıyorum bunun için.

Ne zaman sevinsek, ne zaman ki başımıza iyi bir şey gelse, biz bir şekilde içine ederiz biliyorsunuz.

Sevinmeyi bilemeyiz.

Ne zaman bir maçı alsak, birileri ölür.

Bu sebeple de ben ne zaman bir milli maç olsa birileri ölecekse kaybedelim gitsin, insan hayatından değerli mi diye düşünürüm.

Bu maçta düşünmedim.

Biri daha öldü.

Bir çocuk.

Evet biliyorum aptalca ama şimdi galibiyetimiz için üzülüyorum. Maçı izlerken o inandığım sözü söylemediğim için pişmanım. Benim suçum mu?

Değil.

Silahlanmayı yasaklayacağına özendiren, şiddet içerikli dizilerin yayınlanmasına izin veren, eğitimsiz, cahil, bilgisiz ve en fenası düşüncesiz bir sürü çocuğun nasıl yetiştiğini düşünmeden çok çocuk yapmamızı salık veren zihniyetin suçudur bu.

Asıl katil onlar.

Bu yazının bir faydası var mı? Yok. Bir sürü köşe yazarı yıllardır yazıyor faydası olmadı, bunun mu olacak?

Bir sonraki maçta silahlar yine bellerde olacak, beyinsiz adamların sonucunu hiç düşünmeden sağa sola onların tabiri ile sıkarak, sevinçlerini gösterebilmeleri için.

Ve ben o sırada dua edeceğim.

Birileri ölecekse sonucunda, yalvarırım Allahım yenilelim diye...