Babaanne

Bekleyeyim bari.

İsyan ettikçe başka şeylere üzülmekten korkuyorum. Hatta bu aralar her zaman korkuyorum. Birilerini kaybetmekten, bir şeylerin ters gitmesinden, en ufak değişiklikten bile. O sebeple her saniye kendimi oyalıyorum ya. Gözlerim kapanana kadar yatağa gitmiyorum ki sağa sola dönerken düşünmeyeyim.

Ama işte oluyor bir şeyler.

Felaket tellalı olarak anılmamak için yazamadım buraya. Geçen hafta babaannem hastaneye kaldırıldı. Maşallahı var aslında 88 yaşında ama kendi işini kendi görürdü. Ama işte bir gün yazlıkta kolu tutulmuş. Oradan Ada'da bir hastaneye gitmişler.Kolunu pıhtı tıkamış, kanı sulandırmaya çalışmışlar orada, bir de güzel yatırmışlar. Halbuki bu öyle pis bir hastalık ki ailemiz için yeni değil. Geç kalındığında ne olduğunu biliyoruz. Babaannemin kız kardeşi de benim gözümün önünde felç geçirmişti. O gece kendimden beklemediğim kadar dirençli olup her şeyi ile ilgilenebilmiştim ama düşününce ne zor olduğunu biliyorum. O gece onu Ege ünv. hastanesine kaldırmış, koca hastanede bizimle ilgilenen nöbetçi genç doktorun umursamazlığı ve sanırım deneyimsizliği sayesinde o kadın 7 yıl yatalak yattı. Acaba doktor rahat yatabiliyor mu? Muhtemelen evet...

Herneyse babannemin parmaklarında morarma farkedince bizimkiler, doktora söylemişler, adam apar topar şehirdeki hastaneye nakil etmiş. Orada neyse ki gayet iyi ve deneyimli doktorlar varmış, pıhtı alınmış, beyne de bakılmış, ilaçları düzenlenmiş, yoğun bakımdan da çıktı. Eli kolu çalışıyor, kafası da yerinde ama şimdi de hayaller görüp ara sıra saçma sapan şeyler söylüyormuş. Ben en çok bizi hatırlamamasından korktum ama hatırlıyor neyse ki. Bana her zamanki gibi bakıp sarılmasını isterim yanına gittiğimde.

Ama doktorlar, bu yaşlı hastalığı. Her şeyi yapıyoruz ama her an her şey olabilir demiş. Al sana bir kalp sıkışması daha.

Küçükken hayatta en çok babannemi kaybedersem yıkılırım derdim, öyle bir bağımız var onunla. Ama geçen yıllar için de kendimi hazırladım. Ya da kardeşimde olduğu gibi hazırlamaya çalışmışım...