Böyle kahpedir dünya

Günlerdir bu şarkıyı söylüyorum.

Bağıra çağıra.

Kaç gecedir dişlerimi sıkarken canımı acıtıp uyanıyorum.

...................................................................

Büyümek zor şeymiş.

O zaman niçin çocuklarımıza şunu yaparsan, bunu yersen, çok uyursan büyürsün diye masallar anlatıyoruz ki?

Oğlum hiç büyümese, her zaman o gözlerinin içi gülen çocuk olarak yaşasa, kahkahalar atsa, oyunlar oynasa, bana yarım yamalak hikayeler anlatsa, herkese sımsıkı sarılsa.

Oysa yaşam her birimize mesuliyetler veriyor.

Yaşamak zorunda olduğumuz.

.......................

Bu tuhaf ruh hallerimin sebepleri var elbette. Bu sabah oğluşum kreşe başladı. Büyüyüverdi sanki birdenbire. Yok ağlamadım, belki o da ağlamadığından, bilemiyorum. Gitti, öğretmenine sarıldı, bay bay yap dediler, yaptı, kapıyı kapadılar, gitti.

Garip bir his.

Sanki hiç hazırlamamışım kendimi. Onu hazırlarken kendimi alıştırmayı unutmuşum gibi.

Haftasonu ona okul için alışverişler yapıp, olabildiğince kalabalıklara soktum yabancılık çekmesin diye, okulu anlattım ona, o kadar hazırlanmış ki akşam yatıp erkenden, sabah kalktı, tuvalete gidelim dedi, giyindirdim, bir saate yakın koltukta oturup sabırsızca yakkabılarını giydirmemi bekledi.

Öğretmenine pimpirik anne soruları sordum hiç utanıp sıkılmadan.

Kolay mı, kalbimi bırakıp geldim...

.

Not: Dişlerimi sıkmamın tek sebebi bu değil tabii ki, kafamda bir sürü şey var yapmam gereken, ve işler bir türlü hallolmuyor- du. Bu hafta hallolacağına inansam? Çok inansam olur mu?

Dip not:Şirkette beklediğim konuşmayı yaptık. Anlaşılan daha buralardayım. Bana anlatılansa bahneler, bahaneler, bahaneler... Ben mi, kustum rahatladım.

Dip sos: Kendime şu taşlardan yapılmış nazar boncuklu zincirlerden aldım, bana takılmak için kızım kırkından sonra nazar mı değecek sana, dedi gülerek, ben kırkıma gelmedim ayrıca eminim geçtiğimde bile bana nazar değer dedim ben de. Beni sinirlendirdiği zamanlar olsa da çok seviyorum onu, o kadarcık da uğraşıversin.

Şöyle de diyebilirim komşulara: Şükür kardeş, benim beyin karıda kızda gözü yok. Yediğim önümde yemediğim arkamda. Ahanda bak, Kiremitçigillerden Tuna, sen hamileyken bırak karıyı, git başkasıyla evlen, valla o kadın da pek hanfendiymiş, hiç bir yerlere çıkıp da ele güne laf etmedi, ettirmedi, demem o ki, şimdi bırakmış yenisini eskisine dönmüş. A canım, demez mi insan, karısını hamileyken bırakıp gelen adamdan hayır mı gelir bana diye? Yoook, demiyorlar. E öbürküsü de şimdi kabul mu etmiş adamı geriye? Nasıl güvenivercen ki şimdi o adama, di mi? Ha?

Yok yok, şükür, bizim bey pek efendi...