Hayaller, endişeler, ve acı soslu gerçekler

Küçük bir kızken hayallerim çok büyüktü.

Yazmıştım işte daha önceki yazılarımdan birinde, her şeyi yapacaktım şu hayatta. Çok iyi dans edecek, çok iyi şarkı söyleyecek, o büyülü televizyon ekranında gördüğüm gibi Oscar kazanacak, hem her şeyi alabilecek kadar parası, hem dünyayı dolaşacak kadar zamanı, hem de insanlara yardım edecek gücü çok olan biri olacaktım. Astronot bile olabilirdim aynı zamanda. Bir de modaevim olacaktı tabii, ben kendimi bildim bileli, modellere, kumaşlara, kalem kağıda aşıktım.

Bir kır düğünüm olacaktı, Dallas’ta mı görmüştüm hatırlamıyorum ama bir yerlerden etkilenmiş olmalıyım ki kocaman beyaz bir şapkam olacaktı duvak yerine. Kiminle evleneceğimin bir önemi yoktu, biliyordum çok mutlu mesut olacaktım onunla.

Bir çocuğumun olmasını istemiyordum, bir çok çocuğum olacaktı ama dünyanın bir çok ülkesinden. Çekik gözlü bir kızım, zenci bir oğlum, sarışın yeşil gözlü bir kızım daha olabilirdi belki.

O zamanlar nasıl oyuncaklarıma elbiseler çizip dikiyorsam, büyüyünce de onlarla oynayacaktım.

Belki de Angelina Jolie’ye hayranlığım da böyle evlat edinmelerinden sonra arttı, bilemiyorum.

Sonra yıllar geçtikçe, büyürken hayallerimin küçüldüğünü fark ettim. Ya aslında onların tam olarak istediğim şeyler olmadığını fark ettim yada buna inanmak zorunda hissettim.

Hayallerimin gerçekleşmediğini söyleyemem. O kadar çok hayal kurardım ki, teyzem anneme bu kız bu hayalperestliği bırakmazsa ya hasta olacak yada mutsuz derdi.

Oysa hayal kurmak bile başlı başına beni mutlu eden bir şeydi.

Onca hayalin içinde tabii ki gerçekleşenler oldu, hatta bazen hayalini kurduğum şeyleri yaşadıkça, yeniden hayal kurmaya başladıkça, yada Burcu gibi hayallerinin peşinden koşup yakalayanları okudukça, bir gün inanılmaz bir şeyler olacağına yada istediğim her şeye dokunacak kadar yakın olabileceğime olan inancım arttı.

Fark ettim ki aslında hayallerimi kaybetmemişim, sadece onlara ayıracak zaman bulamaz olmuşum.

Hayallerime olan inancım yok olmamış.

Şimdi gece yatağıma yattığımda, eğer yorgunluktan başımı yastığa koyana kadar sızmamış olursam, sevdiklerimi öpüyor, oğluşumu kokluyor, öncelikle şükrediyorum. Sonra hayaller kurarak uyuyorum.

Çok iyi geliyor.

Hem hayal kurmak, hem hayallerimin beni terk etmediğini bilmek…

…………………………..

Büyüdükçe hayallerimiz küçülüyor demiştim ya.

Bu bizi ne kadar sarssa da, sanırım büyümenin getirileri engelliyor bizleri. Hayat şartları, yaşadıklarımız yada yaşayamadıklarımız.

İş güç, insanlarla uğraşmak, faturalar, hastalıklar, haberler derken bir de bakıyoruz ki, hüzünlenmiş, üzülmüş yada sinirlenmişiz.

Örneğin haberler benim hayallerimin en azılı katilidir.

Ne yazık ki beni beslemesi gereken şeyler, beni mahvediyor. Günümüz aydınlık, gidişatımız iyi değil ne yazık ki. Tahammülsüzlük, açlık, işsizlik, bunlara bağlı olarak artan şiddet, hırsızlık, saldırganlık. Felaket haberleri, vurdumduymazlık, silahlanma, cehalet, din tüccarları.

Bunları ve bunun gibi haberleri her Allahın günü okuduktan sonra sizin de omuzlarınız çökmüyor mu?

Sayım memuruna kapıyı açan yaşlı kadın 30 lira için öldürüldü.

- Anne, kapıyı sakın kimlik vermezlerse açma. Sen içeriden sesleniver hatta….

İşe giderken kaçırılan kadını 3 adam taciz etti.

- Bende mi bir biber gazı alsam ne?

Arabanın camını, içeride torbada bırakılan 3 ekmek için kırdılar.

- E o zaman bebek koltuğunu da mı taşıyacağız her gece yukarıya?

Annesinin elinden tutan küçük çocuk kartonla kapatılmış çukura düştü.

- Oğluşum elimi sıkı sıkı tut e mi? Sakın bırakma, aman koşma, buradan kaybolma.

Bir ilkokulda, bir öğretmen bir diğer öğretmeni vurdu.

- Okula da mı göndermeyeceğiz çocuğumuzu? Na’apacağız?

Can güvenliğimden, haydi olan ona olsun ya mal güvenliğimden, dahası artık ruh sağlığımdan endişeliyim. Zaten endişeliydim, seçimlerden sonra olası geleceğimizden endişeliyim. Gelecek yıllarda içine edilmiş dünyamızda çocuğuma bırakacağım gelecekten endişeliyim. Anlayacağınız pür endişeyim.

O sebeple rica ederim bana ikinci bir çocuktan bahsetmeyin..

……………………………………………...........................................

Açları düşünerek yiyecekleri israf etmiyorsak, suyumuzu daha bilinçli kullanıyorsak, kağıtları buruşturup atmıyorken her yıl Tema’yla çevremizi ağaçlandırmak için elimizden geleni yapıyorsak, yani çoğaldıkça bunların yok olduğunun bilincindeysek, bu dünyaya çok fazla çocuk getirmenin de bencilce olduğunu söyleyebiliriz sanırım.

Artık ne onlara ayıracak yeşillikler kalıyor, ne kokulu meyveler. Gün geçtikçe her şey pahalılaşıyor, onlara verebileceğimiz imkanlar azalıyor. Her gün hastalıklar, afetler, endişelenecek yeni bir şeyler çıkıyor.

Bana ikinci çocuktan bahsetmeyin diyorum ama işte insan bazen bir bebiş daha isteyebiliyor. Diyorum ki, eğer çok istersek, bir bebeği daha sevmek, büyütmek, okutmak istersek, bu niçin hayata çoktan getirilmiş şanssız bebeklerden biri olmasın?

Kraliyet ailesinden değiliz sonuçta ama, erkekler pek meraklıdır ya soyuna sopuna, al işte bir oğluş ona, e ben de anneliği tattım onunla.

Hep söylerim hamilelik anneliğin reklamları diye. Doğduğu an aşık oluyoruz onlara, ilk gördüğümüz an, dokunduğumuz an. Sonra sevdikçe, büyüttükçe, yoğurdukça çocuğumuz oluyor onlar bizim.

İster deli deyin, ister destekleyin, bu da benim düşüncem, diyorum ki, belki bir gün, çocukluk hayallerimden birini daha gerçekleştiririz.

Şöyle çekik gözlü minicik bir kızım olur.

Fena mı olur?

Not: : Anadolu şehirlerimizde doğum kontrolü eğitimi verilen kadınların spirali dinleme aleti, prezervatifi bebelere balon zannettiğini, doğum kontrolünü ise soylarının devamı için devletçe yapılmış bir soykırım harekatı olarak gördüklerini ve Allah rızkını verir diyerek doğurdukları çocuklarının başıboşluk içinde bakımsızlıktan ölümünün değil de Allahın işine karışılmaz diyerek doğum kontrolünün, günah olduğunu düşündüklerini biliyor muydunuz?

Bu sabah okuduğum habere göre 40 gün içinde 5 çocuk rögara kurban gitmiş. Evet aynen böyle yazıyordu. Sanki rögarı açık bırakanlarda değil de rögardaymış bütün mesuliyet gibi. Geçenlerde küçük bir kız izlediği filmden etkilenip kardeşlerinin gözünün önünde kendisini astı. O sırada annesi diğer 8 kardeşini eltisine bırakmış ( Evet yanlış duymadınız 8 ) başka bir şehire düğüne gitmişti. 9 çocuk emanet edilen eltisinin kaç çocuğu vardı bilmek bile istemiyorum, o sırada bu kreş görüntüsündeki evde ne yapıyor olabileceği de aşikar.

Cehalet başa bela, dahası artık başlıbaşına büyük bir tehlike.

Dünyanın en hızlı çoğalan ülkelerinden biri olan Türkiye, doğurganlık bilinci ve modern yöntemlerin kullanımı konusunda İran, Mısır, Suriye gibi ülkelerin bile arkasında yer alıyor. 5 yaş altı çocuk ölümlerinde de dünya sıralamasında 77. durumda bulunan ülkemizde, 0-14 yaş arası çocuk nüfusunun toplamı 21 milyar 175 bin. Çocuk nüfusun büyük bir kısmı ise yoksulluk ve eğitimsizlik kıskacında bulunuyor. 9.300.0000 çocuk yani çocuk nüfusunun yarıya yakını, yoksulluk içinde yaşıyor.4.000.000 çocuk işçi olarak çalışıyor. Her 100 çocuktan 21’i evet yanlış okumadınız 21'i okuma yazma bilmiyor.Sokak çocuklarının sayısı ise 1.000.000’dan fazla. Bu başlıbaşına bir konu zaten, yazık ki ne yazık.

Mizahla kapatayım istiyorum yazıyı, daha fazla yazık diyerek değil...