Şampanya kadehinde şeftalili tatlı

Tatlı yiyelim tatlı konuşalım.

Hümanist hanım ve beyler meclisten dışarı, daha önce siyaset gibi konularda yazdığım yazılara işine gelmediği için şişko egolarıyla, bunlarla kafamı yormayı bırakıp ekler ve kek tarifi vermemi salık veren ve kendisini züperzeka zanneden zifiri zekaları da memnun edecek bir yazı yazacağım şimdi.

Zira önceki yazının yorumlarında şiştim şiştim.

Herkes farklı fikirlerini belirtsin diye her gelen yorumu yayınlasam da yazmayı bileni var, bilmeyeni var.

Üzüldüm kardeşim, üzüldüm işte, üzülemez miyim?

Üzülünce koca bir tabak tatlı yiyemez miyim?

Annemin gidişatı ile iş başa düştü.

Ondan önce de mutfakta harikalar yarattığım söylenemezdi ya, yıllardır mutfağa girmemiş benim için oldukça korkutucu olacaktı ilk günler ama bu arada hiç beklemediğim bir şey oldu.

Birden bire anneme benzemeye başladım.

Onun gibi şipşak bir şeyler hazırlayabildiğimi farkettim.

Zaman harcarsam herşeyi yapabildiğimi.

Hatta annemin o tarifini verdiği halde bir türlü tutturamadığınız kekini bile.

Yaptıklarımın çok lezzetli olabildiğini, tariflerde değişiklikler yaparak yeni bir şeyler üretebildiğimi, eskiden sadece bir şeyler atıştırmak için açtığım buzdolabını layığıyla kullanabildiğimi de.

Ah ah gözleri yaşarırdı görse, bir gece maydanozları yıkayıp ayıklayıp istifledim, arkasından bayat ekmekleri kesip kavurup kaldırdım, şeftaliler bozulacak gibi görününce gözüme, onları püre haline getirip krem şantiyle ve fındıkla uydurmasyon bir tatlı hazırlayıp, bir de üzerine börülce salatası yaptım.

Oturup börülce salatasıyla doyurmadık karnımızı tabii ki.

Bir sonraki gün için eti ve pilavı hazırladım.

Eee ne var bunda, ben neredeyse kırk yıldır yapıyorum diyebilirsiniz.

Doğrudur.

Ama beni tanıyanlar bilir ki bu benim için büyük bir mucizedir.

Bu yazının anafikri şudur:

İnsan istediğinde herşeyi yapabilir, beceriksiz diyerek geçmemek lazım, herkesin içinde bir Ümit Usta yatabilir.

Not: İnsanın annesinin yakınından taşınması tabii ki zor ama bir yandan da insan herşeyle kendi başına yüzleşip, mücadele edince, ayaklarının üzerine daha sağlam basıp, daha bir anne oluyor. Büyümek bu olsa gerek.

Dip not: Takıldığım her şeyde bir tık uzağımda olan tüm gurme bloglara teşekkürü borç bilirim efenim.

Dip sos: Uyduruk falandı ama tatlı da harikaydı. Üzerine birazını ayırdığınız püreyi şekerle çırpıp sos yapın, dökmeden önce tatlıyı dondurucuya koyun dondurma olsun. Çıkarın dökün sosu biraz da ne varsa badem, ceviz yada fındık kırığı. Oh mis.

Biri beni durdursun !