Kumbaramda ne var?

Her geçen yıl, yeni yaşla yada yeni bir yılın başlangıcıyla, terazinin kefesine koyarım kaybettiklerimi ve kazandıklarımı.

Kaybettiğim ne çok şey var diye hayıflanırken ben, bir de bakarım ki, kazandıklarım daha ağır çekiyor.

En ağır çeken ne diye bakıyorum şaşkın.

Dostlarımı görüyorum.

Çok fotoğraf eskittim, çok ağladım, çok kahkaha attım. Kolayca gelmedim şimdi olduğum yere. Sonuçta hayat bir mücadele.

Ben kendime baktığımda, memnunum gördüğüm silüetten. Geçtiğim yolların tozlarına bulanmış insanlara rastlarsam eğer, o herşeyden bihaber hallerini görünce gülümsüyorum sadece. Herkes kendi hayatının başrolünü oynuyor biliyorum ama, elimde değil, kırılıyorum bazen bencilliklere. O zaman boyamak istiyorum herşeyi rengarenk, koca bir fırça elimde, sarılara boyamak istiyorum, en cafcaflısından kırmızıya, neon maviye, çimen kokan bir yeşile.

Bugün sarılabileceğim arkadaşlarıma sarıldım, dertleşeceklerime telefon açtım, renkli kalemlerle bir şeyler yazıp gönderdim gülümsemesini istediğim bir kaç arkadaşıma. Affettim kırıldığım insanları. Unuttum gitti...

Beni iyi dilekleriyle kutlayan tüm dostlarıma teşekkür borçluyum, bir kuru teşekkür olmuyor bazı şeylerin karşılığı, düşünülmenin, hatırlanmanın, aranmanın biliyorum.

33 yaş 3 gün 3 gece kutlanacak anlaşılan. Bir gece önce kızlarla yemeğe çıktık, çocukları eşlere emanet edip. Çorba var ocakta dedim, içirirsin. Nasıl içireceğim diye sordu. Kaseye koyacak, kaşığı batırıp, çocuğun ağzına uzatacaksın, o zaten ağzını açar, 3 yaşında, demedim tabii, giderayak tatsızlığa gerek yok.

Dün aynı gün doğumlu bir arkadaşım geldi, bir şeyler hazırladık, yedik, içtik, pastamızı üfledik, afacanlar bizden önce söndürmeden. Geceyi savaş alanına dönmüş oğluşun odasını toplayarak noktaladım.

Cumartesi yemeğe çıkacağız, gezeceğiz, tozacağız.

Sonra ?

Sonra hayat devam edecek, ama sanki daha bir keyifle, bu kadar iyi temenniden sonra öyle olmalı değil mi Secret'a göre ;)