Güzellik çetrefilli bir mevzu...

Güzel sevgilisi ile evlenebilmek uğruna yeni bir mezhep yaratan VIII. Henry gerçekten de bu kadar yakışıklı mıydı?

Hiç zannetmiyorum.

Gerçi bana kalırsa Tudors'da Henry'yi canlandıran ve yukarıda arz-ı endam eyleyen Jonathan Rhys Meyers'da yakışıklı değil ve bu sözü sarfetmemde eşimin blogumu okuyor olmasının da hiç katkısı yok, ne alakası var?

Misal bizim padişahlar da birbirinden çirkinmiş genellikle, ama sıkıyorsa saray ressamı olarak çirkin resmet padişahı. Benzetmesen de olmaz. Hem benzeyecek padişaha, hem de benzemeyecek. Çık işin içinden çıkabilirsen.

Photoshopun gözünü seveyim.

Geçmişteki imparatorların da nispeten daha estetikli resmedildiğini düşünürüm hep.

Boticelli'nin tablolarına bakar, bakar, uzun uzun bakarsınız. Rüya gibi. O insanların hiç biri gerçek olamaz değil mi?

Zaten genellikle kutsal kişileri resmeder, ya da kutsanmışları, yani geçmişte de her zaman güçlü, güzel veya gizemli insanlar resmedilmeye değer bulunmuş.

Biz sıradan insanların vay haline.

Belki de bu yüzden izlemesi keyif veriyor o tabloları. Louvre'da en çok onun tabloları önünde insanlar mıhlanıyor. Kafanı kaldırıp tavana kadar uzanan tablolara bakıyorsun ve boynun ağrımaya başlayana kadar öylece bakakalıyorsun.

Hayranız güzelliklere, kim ne derse desin.

Geçtiğimiz günlerde bir gazetede güzelliğin bir dezavantaj mı yoksa avantaj mı olduğu sorulmuş meşhurlarımıza.

Cevaplar tahmin edeceğiniz gibi. Bir kaç kişi cesurca "Tabii ki avantaj" demiş.

Atalarımız bile güzele bakmak sevaptır demişler.

"İnsan da çirkin şansı olsun" mu?

Boşversene, o güzelliğine güvenemeyenlerin uydurması.

İnsanoğlu hep daha güzelini arıyor. Erkekler daha güzel kadınları, kadınlar daha güzel mücevherleri belki de.

Erkekler modadan anlar mı? Pek azı. Ya da şöyle sorayım, kadının modaya uygun giyinip giyinmediğini umursar mı? Yine cevap aynı. Pek azı.

Peki neden biz her sezon moda olanı giymek için vitrinlere yapışırız?

Güzel olanı alıp giymek için.

O zaman kendimizi güzel hissederiz, kandimize güvenimiz bununla orantılı olarak artar, ve en güzel kadınlar kendine güvenen kadınlardır.

Gerçi şimdi okudum Lost'un esas kızı Evangeline Lilly'de dizideki rol arkadaşı olan nişanlısı tarafından daha güzel bir kadınla aldatılmış. Yani üzülecek bir şey yok arkadaşlar, güzelliğinize güvenseniz de güvenmeseniz de hayatta bazen birer "Looser" olmamızı engelleyemiyor.

Nedir bu daha güzele olan tutkumuz?

Güzellik gelip geçici olabilir, buruşan bir tenin yerini çok güzel bakan gözler alabilir, yada güzel sözler.

Ama ne olursa olsun, güzel olmalı.

Temennilerimiz de öyle değil mi?

"Her şey güzel olacak, inan bana!"

Güzelliklere aşığız belki de. Ben mesela, güzel olan her mobilyanın veya güzel bir elbisenin, ayakkabının, mücevherin benim olmasını isterim. Sonra onca güzel şey arasında kararsız kalır, şaşırırım. Güzel bir arabayı sürmek keyif verir, güzel hazırlanmış bir sofraya oturmak, güzel ve lezzetli bir yemek yemek.

Güzel adamların ve güzel kadınların filmlerine gideriz genellikle, güzel değillerse en azından güzel rol yapıp iyi şarkı söylesinler, değil mi ama?

Tabii güzellik görecelidir de.

Arkadaşımın son trendlere göre gayet güzel döşenmiş, minimal mobilyalarla dolu, iç açıcı evine şirkettekilerle gttiğimizde, içlerinden bir tanesinin evi boş bir mobilyacı dükkanına benzetmesi üzerine yaşadığımız şokun üzerine, bu benzetmeyi yapan kişinin davetine gittiğimizde, adeta bir magazin programının dış sesi "Şok şok şok" diyerek yankılanmıştı beynimizde ve biz bu şokla daha da perçinlemiştik şaşkınlığımızı.

Bir nevi Burhan Altıntop evi diyeyim size ben, anlayın gerisini.

Anlayacağınız güzellik güzel kafamı yoramayacağım kadar çetrefilli bir konu.

Sadece unutmamamız gereken güzel bir söz var.

"Güzelliğine güvenme bir sivilce, zenginliğine güvenme bir kıvılcım yeter"

Günleriniz güzel olsun...