Bir an

Kardeşim doğduğunda kar yağıyordu. Koca kızdım ben, çok iyi hatırlıyorum o günü. Camın arkasında buruşuk suratını görmüştük biraz bekledikten sonra. Sarı kafalı bir oğlan çocuğu oldu. Benetton reklamı gibi çıkıyorduk fotoğraflarda. Az uğraşmadım onunla. Bir gün, sadece tek bir gün bana bırakıp gitmesi gerekti annemin, altını bir kere bile değiştirmedim, pişirdim. Sallarken hafifçe düşürürdüm onu. Ağlatırdım. Evet koca kızdım, ama kıskançlık yapacak kadar da küçüktüm.

Büyüdü, boyumu geçti, annem başında ders çalış diye dikilirdi evet tembeldi, ama ağzından bugüne kadar tek kötü kelime duymadım. Saf bir çocuk, kimseyi kırmayan, incitmeyen. Çok yediği halde hiç kilo almamasına sinir olurdum, hep mi boya gider insan diye. Basketçi olacaktı onun yerine iktisat kazandı.

18 yaşında.

Bir kaç gün önce telefon çalana kadar, o bazen kızdığım, bazen kızdırdığım, ne olacak bu çocuğun hali diye söylendiğim, her zaman orada bir yerlerde şen şakrak konuşacağım, hayatın koşuşturması içinde ara sıra arayıp sorduğum ve o ana kadar onu ne kadar sevdiğimi anlamadığım kardeşimdi.

O telefonla her şey değişti.

Bir anda ortaya çıkabilen, çok çabuk ilerleyen, hiç aklımızın ucundan geçmeyecek bir hastalığa yakalandı. AML. Akut Lösemi. Acilen tedaviye başlamak gerekiyor.

İnanamadık önce. İnsan soruyor, neden o diye. Belkide binlerce ailenin kendisine sorduğu gibi. Yakıştıramıyor insan. Önce kabus mu bu, uyanacak mıyım diye soruyor. Sonra kendisini suçluyor herkes. Onu üzdük mü? İyi bakılmadı mı? İhmal mi ettik? Herkesin kafasında aynı tereddütler.

Sonra telaş başlıyor, nerede yatırmalı, nerede daha iyi bakılabilir, nasıl kurtulabilir? Dehşete düşüyorsun araştırdıkça. Binlerce hasta var, yatak yok bu hastalık için hastanelerde. Sonra bir yer ayarlanıyor, bütün ihtimalleri düşünerek. Kaybedecek vaktimiz yok, nerede olursa olsun, bir an önce başlansın diye.

Hayat şimdi bizim için telefondan öncesi ve sonrası diye ayrılıyor.

Ben ise şaşkınım, sanırım iyi değilim. Beni yalnız bırakmıyor kimse. Yalnızken oyalamaya çalışıyorum kendimi. Yoksa her an bunları düşünmek mahvediyor insanı. Bunları yazmak iyi gelecek mi bilmiyorum. Hem saklamak istiyorum her şeyi silinebilirmiş gibi, hem de haykırmak.

Kardeşim için üzülüyorum ama inanıyorum onun iyileşeceğine. İyileşecek ve hayatına kaldığı yerden devam edecek. Daha bilmiyor hastalığını. Söylemesi zor.

Annem için endişeleniyorum. Çok güçlü zannediyordum onu. Yıkıldı. Sanırım en çok da onu öyle görmek beni yıktı. Aklım onda. Aylarca hastanede oğlunun başında, o zor dönemi tek başına göğüsleyecek. Dayanabilecek mi?

Bizim için korkuyorum. Böyle birdenbire ortaya çıkan bir hastalığın var olduğunu duyduğumdan beri hayata inancım kalmadı. Başka birilerinden de aynı şeyleri duyabiliriz bir gün korkusu sardı her yanımı. İnsan bir an iyi, bir an kötü. Bu kadar net.

Dün bir sürü insan koşturdu, saatlerce telefondaydım. Biraz önce sildiğim bir önceki acil çağrıma yüzyüze gelmediğimiz insanlardan cevaplar geldi. Herkes isimler verdi, telefonlarını yazdı. Teşekkür yetersiz kalıyor size söylemek için.

Tedaviye başlanır başlanmaz içim rahat edecek.

Çünkü o iyileşecek...