Biliyorum,bazen çok can sıkıcı oluyor bu blog...

Şöyle mideme koca bir yumruk yiyorum, sonra bir kroşe. Hayat insanı fena sallıyor bazen. Bazen "Uyuyan güzel" gibi derin bir uykuya dalmak istiyorum, hani her şey olsa bitse, ama hallolsa ille de, sonra uyansam ben, bazen çok güçsüz hissediyorum hayat karşısında, bazen çok korkak. Bazen umarsız davranmak istiyorum, dah az sinirlenmek, daha az üzülmek, daha az düşünmek. Olmuyor, yapamıyorum. Bazen hiç bir şey duymak istemiyorum, hani sağır olsam, kör olsam, bi haber olsam herşeyden. Bazen ne de olsa hepimiz gün gelecek göçüp gideceğiz diyorum, her şey geçici, her acı. Bazen de korkuyorum bu fikriden, aman yanlış anlaşılmasın korkmuyorum kendimden, anneyim nihayetinde, dua etmeliyim bu dünyaya olabildiğince uzun süreliğine çivi çakmak için, ama bazen çok ağır geliyor herşey bana, her acı ve üzüntü karşısında eziliyorum suçluluk duygusuyla. Bazen hayat çok boş geliyor. Bazen canım hiç yazmak istemiyor.Bazen çok imreniyorum güle oynaya yazılar yazan bloggerlara, bazen ben de öyle yazmak istiyorum, aldıklarımdan, yediklerimden, güldüklerimden bahsetmek istiyorum, ama olmuyor, tam gülmüşken bir şeylere, "şrak" koca bir tokat atıyor hayat suratıma, yüzüm düşüyor, ortaya bu insanı boğan yazılar çıkıyor...