Çok mu zor?

Bir yanda dünyanın hala yaşanılabilir bir yer olduğunu düşündüren şeyler olsa da kimi zaman lanet olsun demiyor da değilim.

10 yıl önce yüzlerce insan ana baba kardeş veya çocuğunu kaybetti.

Bunlar yaşanırken eminim acıları çok tazeydi ama bu yaşadıklarından 10 yıl sonra devletin yerleştirdikleri evlerinden yine devlet tarafından sokağa atılacaklarını tahmin edemezlerdi değil mi?

Burası Türkiye. Sözde AB hayalleri ile uyuyan, kendini ithal mallara kavuştu diye refaha ermiş sayan, bilinçsiz, hala zır cehaletle yaşayan, eğitemediği halde çok çocuk yapması salık verilen, fakir, içmeye ayranı olmayanların tahterevalliyle gittiği ülke, toprağının, sahillerinin kapatılıp satıldığı ve muhtemelen de gelişmelere bakılırsa yakın zamanda başka topraklarını da bir çok şeyden vazgeçerek verecek olan ama her nasılsa tarihinden bile utanmayan ülke. Çarpıklıklar ülkesi. Tezatlar ülkesi. Ve ne yazık ki o kadar kanıksamışız ki her türlü yamukluğu kimse, hiç bir şey ve hiç bir olay bizi düzeltemiyor.

O insanların sokağa atılmalarının sebebi de o evlerin belediyedekilere lojman yapılması.

İnsan orada nasıl rahat uyuyabilir acaba?

Vicdan nerede?

Dini, imanı, inancı sayıklamayı bırakın beyler, önce insan olun...