Yeni haller...

Uyuşturulmuş gibiyim. Düşünmeyince insan hayatın akıp gittiğini sanıyor ama lanet beynimiz öyle karışık ki aklı sır ermiyor. Sanırım gizliden gizliye bir buhrandayım ve acı tarafı bundan acımıza bakarak ve hakkım olduğunu düşünerek kurtulmaya çalışmıyorum. Sanki öyle memnunum ki halimden. İyi görünüyorum, yemeden içmeden kesilmiş değilim canım fazla bir şey istemese de, evden pek çıkmasamda insanlarla iletişimim iyi, çocuğuma eskisinden bin kat falan sabırlıyım, zaten pek bir şeyi de sinirlenmeye değer bulmuyorum. Görünürde bir şey yok yani.

Zaman mevhumum yok zaten. Nerede eski planlı programlı Aslı. Ne zaman olursa diyorum, ne acelemiz var. Halbuki hayatın ne kadar kısa olduğunu düşünüp daha da acele etmeliyim değil mi?

Bir rahatlık geldi üzerime. Kim ne derse desin, hali. İnsanlar çocuklarını serbest bırakırken düşüncesizce, ben oğlumu aman kimseyi rahatsız etmesin diye sıkardım, karışırdım, doğrusunu anlatırdım anlamayacağını bile bile. Şimdi sanırım ben de o haz etmediğim relax annelerden olacağım. Bunun sonu o.

Canımcığıma karıştık da ne oldu? Ders çalış diye zorlayacağımıza, keşke çık dolaş deseydik, hayatını yaşatsaydık, tadını çıkartsaydık. Önündeki uzun hayata hazırladık onu aklımız sıra. Nereden bilecektik ki bunların olacağını?

Sessizliği daha da sever oldum bir de. Aman aman iyi ki eski şirketimde çalışmaya devam etmiyormuşum. Bu ruh halimle çok insanın suratına nasıl insanlar olduklarını söyleyiverirdim.

Haykırmazdım sanırım. Artık bağırarak bir şey anlatmıyorum. Söyleyeceklerimi iltifat eder gibi sessizce söylüyorum herkese. Eskiden biri bana beni şaşırtacak yada sinirlendirecek bir şey söylese kalbim yüzelliye çıkardı. Şimdi insanların söylediklerine karşı son derece sakinim. Kafamı çevirip gidebilirim o cevap beklerken.

İnsanların bir gecede saçı beyazlarmış ya, bir gece de insan 10 yaş büyüyebilir miş de...