Çare SİZ olun...


Geçen hafta Lösemili çocuklar köyü açıldı Ankara'da. Desteğimizin ve ilgimizin payı varsa ne mutlu bize. Koca şirketlerin başındaki kocaman amcalar da destek verdiler onlara. Bir ara basında köyün yol, su, elektrik beklediği yazıldıysa da gönüllülerin çabalarıyla o da halledilmiş demek ki.

Deste olamayanlar üzülmesin, eminim daha kat edecek çok yol var. Belki elimizden daha çok ilik bankası lab ı kurmak gelmez ama ileride o köyü büyütmek için bir şeyler yapabiliriz.

O zamana kadar YAPABİLECEKLERİMİZE gelince...

Kurban bağışınızı ister ilaç ister et olarak yapabilirsiniz.

Gönüllü ordusuna girip yardımcı olabilirsiniz.

Ya da hiç bir şey yapamayacaksanız bile ufak yardımlarla hesaplarına katkıda bulunabilir, çevrenizdekileri de teşvik edebilirsiniz.

Unutmayın, bu herkesin başına gelebilecek bir hastalık. Cinsiyetin, yaşın, yaşam tarzının yada gelir düzeyinin bir anlamı yok.

Sadece, şu fark var.

Sizin başınıza gelirse tedavi için bir geliriniz veya sigortanız olabilir.

Ama onların yok.

Çaresizler.

Şimdi gelin, çare siz olun...

Yorumlar

cenebaz dedi ki…
İnsanın başına gelmeden anlamıyor gerçekten. Geçen yıla kadar hep ah vah etmiş ama somut herhangi bir adım atmamıştım. Kardeşimin rahatsızlığından sonra geçen yıldan beri ben de kendimce bir şeyler yapıyorum. Keşke başımıza gelmeden bir şeyler yapsaymışık diyorum şimdi.Ve tüm hastalara sağlık diliyorum.
12:16 ÖS
Aslı Cin dedi ki…
Çenebaz, ben kardeşimin hastalığından önce de Löseve veriyordum yardımlarımı. Öyle bir psikoloji ki, hastalığı duyduğumda çok fazla ilgilendiğim içn mi beni buldu diye düşündüm bir ara. Saçma ama öyle. Şimdi daha da şevkle çalışmak istiyorum onlar için. Aslında yapmamız gerekn birlik olabilip ilik bankaları konusunda bir şeyler yapabilmek olmalı.

Şu satırları okuyup da unutup gidecek kimi insanlar belki de bunu kendilerinde yada sevdiklerinde görecekler. Duyarsız olmaya hakkımız yok artık.
5:00 ÖS
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Biraz empatiyle çok sempatik olabilirsiniz ;)

Resim
                       Çalışan anne mi çalışmayan anne mi ?  Bu sorudan da sorunun cevabını aramaktan da sorunun cevabını bilip bilmeden bir holigan gibi savunanlardan da çok sıkıldım. Tabii her iki tarafında kendine has zorlukları var, tabii canım sizinki de zor derken Aaaaa bir de baktım ben empati yapayım derken kimsenin halime sempati duyduğu yok ! Anne olmak zaten yeterince zor. Kadın olmak zaten zor ! Çalışmanın da kolay olduğunu söyleyemeyeceğim. Yani evlenip hele ki çocuk sahibi olarak işe gitmek öyle Ananın evinden işe gidip geldiğin günlere benzemiyor. Bu konuda fikir beyan edebilmek için her ikisini de deneyimlemiş olmak gerekiyor değil mi ?  Tamam işte ben denedim ! Tabii ki çalışmayan anne dediğimizde bütün gün evinde boş boş zaman geçirildiğini kastetmiyoruz. Evde de işler bitmiyor, evde maaşsız yapılan iş, iş değil mi ? Eminim ev işi, yemek, ödemeler, çocukların ödevi, alışveriş, tamiratlar derken insan...
Devamı

Hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken...

Resim
. Ohooo... . 7 eşin *eşref saatini bekleyeceksin de, çocukları bırakacak yer ayarlayacaksın da, bir gece kararlaştıracaksın da, kız kıza yemeğe çıkacaksın . Demedik, yemedik, içmedik, Ve çıktık. Villa Doluca’nın yeni Merlot’unu denedik, nefis yemekler yedik, arada tariflerini verdik, eşleri çekiştirdik, eğlenceli dedikodular yaptık, güldük, hüzünlendik, eskilerden bahsettik, çoook eskilerden… * Biri o gece olmaz der, biri niçin gece çıkıyorsunuz diye sorar, biri oraya gitmeyin derken, diğeri bir diğer yeri beğenmez, biri kimlerle gideceğini merak ederken, diğeri kaçta dönüleceğini sorar ancak sonra lütfen bir güle güle der. . Biri de ... . I ıh benim şikayetim yok, şarkıyı dinleyelim, sözlere mest olalım, falan filan... . sezen aksu - eskid...
Devamı

Başlıksız bir yazı bu…

7 yıl önce yazdım bu yazıyı.  7 yıl Bazen birilerinde onun hareketlerini görüyorum hala, çoğunlukla hayıflanıyorum keşke yaşasaydı da şunları da görseydi diye, hep bir eksiklik… Bazı insanlar hayata renk katarlar, farklıdır onlar, gittiklerinde de dokundukları insanlar için bir renk eksilir hayattan. Dün akşam yetiştirdiği insanlar, çocukluk arkadaşları, müzisyen arkadaşları, ahbapları, anılarını yaşadığı dostları , o anıları anlattığı arkadaşları ve ailesi için bir renk eksildi. Bazen huysuzdu, alıngandı, belki kolay kolay beğenmezdi ama bir o kadar vicdanlıydı, düşünceliydi, eğlenceliydi, gurmeydi, keyif adamıydı, çok farklıydı. Çok güzel de yaşadı, çok zor zamanlar da geçirdi. Ama hayatta çizgisini hiç bozmadı. Ben onun birtanecik kızı oldum, o benim hep gururlandığım diğer babalara hiç benzemeyen birtanecik babam. Dün gece onu hiç beklemediğimiz bir anda kaybettik. Kafamın içinde binlerce ses. Hiç uyuyamadım. Sesler hiç susmuyor. Demek derin acı böyle bir şey. Şimdiden yaşayama...
Devamı