1 yıl...

1 sene geçti. Bugün tam bir sene sonrası.

Ondan elimden geldiğince bahsetmedim. Bahsedildiği yerden kaçtım. Düşünmemeye çalıştım. Aklıma gelirse kovaladım. Sanki hiç öyle bir şey olmamış, hiç yaşanmamış, hiç gitmemiş gibi.

Sadece gizliden gizliye dualarımı ona gönderdim.

Bir de özür diledim ondan.

Neden bilmiyorum.

Belki küçükken onu istemediğim için, belki ona kızdığım zamanlar için, belki onunla ilgilenemediğim her an için, ama en çok o ölmüşken ben yaşadığım için.

O gün düşündüğüm gibi, bir senedir, bir kere unuttuğum bir anda hamburger yedim.

Bir daha da yemedim.

O çok sevdiği ve şimdi yiyemediği için.

Bu zevk aldığım şeylerden suçluluk duyma hissi azaldı neyse ki.

Ama eski ben gibi görünsem de, neşeli şen kahkahalar atsam da, bir senede 10 sene geçmiş gibi büyüdüm.

Hiç bir şeye üzülmemek sıkılmamak gerektiğini öğrendim.

İnsanlara kızmıyorum artık. Sinirlenmiyorum.

Hatta en sinir olduğum, yarı birikimime sahip olmayan insanların ukalaca yazışmalarını yada konuşmalarını bile boş gözlerle izliyorum.İnsanların söylediklerini hiç bir önemi yok. Ne kızıyorum, ne gülüyorum. Manasız geliyor artık.

Hayat geçip gidiyor, ben durmuş, etrafımda dönen insanların anlamsız hırslarına, kıskançlıklarına, kendilerini kanıtlama çabalarına bakıyorum. Bu insanlar her şeyin gelip geçici olduğunu nasıl da görmüyorlar diye düşünerek.

Akşam yemekten sonra bir kahve yapıp annemden gizli eşlik eden incecik bir sigarayla sessizlikte düşündüklerimi anlayabilselerdi, belki de bu kadar kandırmayacaklardı kendilerini.

Hayatta gülmek lazım.

Gerçekten gülmek.

Gülen maskelerle dolaşmak değil bahsettiğim.

Aldığın bir alışveriş torbası için, yada aynı yüzlerle toplanıp birilerini çekiştireceğin bir kahve kaçamağı için, görmemişçesine nerede kiminle ne yediğini gösterdiğin için değil, gerçekten yatmadan önce o günü yaşanır kılan şeyler için gülümsemeli ve şükretmeli.

Bir koku için.

Bir an.

Bir söz.

Hayat çok kısa.

Bazıları için daha da kısa.

Değerini bilmeli...