Hırslarımı kaybettim, hükümsüzdür...

Kim ne demiş, ne yapmış, ne kazanmış umurumda değil.

Oysa olmalı.

Yani en azından duyduklarım karşısında tepki verebilmeliyim değil mi?

Komik gelmemeli.

Ama geliyor işte. Hatta bir kahkaha patlatmak istiyorum, zor tutuyorum kendimi.

Yolun yarısına gelmiş bir yaşın, yaşını göstermeyen bir bedeninde, kendisini 10 yaş daha genç hisseden ama yalnız kaldığında 30 yaş sonra öğrenmesi gereken, hayatın sırlarını öğrenmiş gibiyim.

Sıkışıp kaldım.

Her şeyin gelip geçici olduğunu lafta değil de gerçekten öğrendiğiniz an.

Hayat kafanıza vura vura bunu öğrettiğinde,

artık çok şey boş geliyor.

Oraya gitsem de olur, gitmesem de.

Onu alsam da olur almasam da.

Onu yesem de olur içmesem de.

Gitsem, alsam, o şey her ne ise ona doysam sevinirim.

Ama olmasa da olur.

Eskiden "olmayan" şeyler için canımı sıkardım, şimdi insanların o "olmayan" şeyleri "olur" yapma telaşları beni yoruyor ve sıkıyor.

Yormayın beni.!..