Haziran 09, 2021

Başlıksız…

 Gazeteyi açıp bakıyorum. Bir ilan. Aslında bir haber. “İnsanlar gittiğinde arkalarında bıraktıkları kıymetleniyor belki de. Ben de hayattayken kimse için bir değeri olmayan ama benim için değerli parçaları sevdiklerime bırakırım.” yazıyor haberin başında. Altında siyah beyaz fotoğraflarda, bir kaç şarap şişesi , bir iki parça eşya, bir iki kitap var. Bir sonraki satırda ise şöyle yazıyor: Umarım babamdan önce ölürüm.

Dün gece babasını 20 yaşında kaybetmiş babamın bu yazdıklarını gördüm rüyamda. Bana kırgın mı acaba benden bahsetmemiş diye düşündüm. Sonra onun aslında yıllardır burada olmadığını farkettim. Rüyamda nasıl hatırladım bunu bilmiyorum, zaten insan rüyasında nasıl bu kadar ağlar da gözü yaşlı uyanır onu da anlamam ama oluyor işte. 

Erken uyandım bugün. Yatakta kıvrılıp aslında hiç var olmamış o gazete haberini düşündüm. Ara ara rüyalarıma giren hiç var olmamış o aynı, aydınlık, büyük pencereli boş evde hiç eşya yok ki dedim kendime. Çok önce boşalttı o evi. Arada bir hayatımda hiç görmediğim o eve, onu görme ümidiyle gidiyorum.

Hiç büyümemiş, muzır, yaramaz küçük bir çocuktu o. İyiydi, iyi bir insandı. Eğlenceliydi. Öyle güzel hikaye anlatırdı ki kalkamazdın karşısından. Güzelliklere düşkündü. Çok özlüyorum onu. Sadece acılarını hep silip süpürüp görmezden gelen ben, çok düşünmemeye, üzülmemeye çalışıyorum. Çünkü ben de onun gibi hep acılardan kaçar saklanırım. 

Sonra rüyalarımda yakalanırım…


2 yorum:

Ayşenur Uluçay dedi ki...

Özledikçe gelir rüyalarına , sana bıraktığı en kıymetli şey anıların ve güzel ruhun 🥰 huzur içinde uyusun

Aslı Cin dedi ki...

Evet özledim ya. Hep özlemekle geçiyor zaman…