Ruhun incecik çatlakları

İnsan ruhu, porselen bir fincan gibi, dışarıdan bakıldığında sağlam, parlak, hatta gösterişli. Ama içten içe, görünmeyen ince çatlaklarla dolu. Bu çatlaklar, kırgınlıkların, kararsızlıkların ve gelgitlerin izlerini taşıyor. Her biri ayrı bir hikâyenin sessiz tanığı sanki...


Kırgınlık, çoğu zaman bir kelimeyle başlar. Söylenmemiş bir cümle, unutulmuş bir selam, yanlış anlaşılmış bir espri, eksik bir ilgi… Zamanla büyür, derinleşir, bir gölge gibi insanın üzerine yapışır, fark etmezsin bile. Ve ne tuhaftır ki, en çok da en yakından gelen kırgınlıklar acıtır. Çünkü insan, en çok sevdiğinden incinir.


Kararsızlık, zihnin bir sis perdesi. Gitmekle kalmak arasında salınan düşünceler, bir rüzgâr gibi savurur insanı. Her seçenek, bir ihtimalin yükünü taşır. Ve her ihtimal, bir mutluluğun ya da tam tersi pişmanlığın habercisidir. İnsan, çoğu zaman ne istediğini bilmediği için değil, neyi kaybedeceğini ya da neyi edineceğini bilemediği için karar veremez. 


Gelgitler, ruhun en kırılgan aynası.. Duygular bazen öyle bir savrulur ki, insan kendi iç sesini bile tanıyamaz olur. Bir sabah uyanır, gökyüzüyle konuşacak kadar umut doludur; ertesi gün aynı gökyüzü, üzerine çöken bir ağırlık gibi gelir. Ne tam bir neşe, ne de tam bir hüzün… Arada bir yerde, isimsiz bir boşlukta salınır insan. Bu iniş çıkışlar, sadece bir ruh hâli değil; bazen bir varoluş biçimidir. Ve en çok da bu dalgalarda yorulur kalp. Çünkü insan, sabit bir liman arar hep. Oysa içindeki deniz, durulmayı bilmez.


Ve tüm bu içsel karmaşa, insanı derinleştirir. Acı, sadece bir yara değil; aynı zamanda bir aynadır. Yüzümüze, sesimize, hareketlerimize yansır. Kırgınlıklar, kararsızlıklar ve gelgitler… Hepsi ruhun haritasında birer iz bırakır. Bu izler, zamanla bir hikâyeye dönüşür. Sessiz, ama güçlü bir hikâyeye. Ve biz değişmeye başlarız.


Ve değiştikçe kimi ruhlar incindiğinde dışa değil, içe döner. Bir başkasına kırılmış olsa bile, ilk taşı kendine atar. Çünkü o ruh, incinmeyi bir zayıflık değil, bir aşırılık olarak görür; fazla inanmış, fazla açılmış, fazla beklemiş olmanın utancını taşır. Kızgınlığı başkasına değil, kendinedir. “Neden bu kadar açık oldum?” diye sorar kendine, ama cevabı bilmek istemez. Çünkü bilir: kırılmak, onun doğasında vardır. O, duygularını saklamayı değil, sunmayı seçmiştir. Ve bu seçim, her seferinde bir yara olarak geri dönmüştür. Bu yüzden kendine kızar, çünkü içindeki incelikle baş edemez. Ve ne zaman bir kelimeyle sarsılsa, kendi kalbine dönüp sessizce hesaplaşır.


Çünkü insan, sadece yaşadıklarıyla değil, hissettikleriyle var olur. Ve bazen en büyük dönüşüm, en sessiz acıların içinden doğar…

Yorumlar

Adsız dedi ki…
Belki de bunları bu kadar çok düşünmek içimizdeki yaranın gerçek sebebidir. Aslında biliyormusun ki biri görünceye kadar çatlak yoktur.
5:36 ÖS
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Biraz empatiyle çok sempatik olabilirsiniz ;)

Resim
                       Çalışan anne mi çalışmayan anne mi ?  Bu sorudan da sorunun cevabını aramaktan da sorunun cevabını bilip bilmeden bir holigan gibi savunanlardan da çok sıkıldım. Tabii her iki tarafında kendine has zorlukları var, tabii canım sizinki de zor derken Aaaaa bir de baktım ben empati yapayım derken kimsenin halime sempati duyduğu yok ! Anne olmak zaten yeterince zor. Kadın olmak zaten zor ! Çalışmanın da kolay olduğunu söyleyemeyeceğim. Yani evlenip hele ki çocuk sahibi olarak işe gitmek öyle Ananın evinden işe gidip geldiğin günlere benzemiyor. Bu konuda fikir beyan edebilmek için her ikisini de deneyimlemiş olmak gerekiyor değil mi ?  Tamam işte ben denedim ! Tabii ki çalışmayan anne dediğimizde bütün gün evinde boş boş zaman geçirildiğini kastetmiyoruz. Evde de işler bitmiyor, evde maaşsız yapılan iş, iş değil mi ? Eminim ev işi, yemek, ödemeler, çocukların ödevi, alışveriş, tamiratlar derken insan...
Devamı

Hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken...

Resim
. Ohooo... . 7 eşin *eşref saatini bekleyeceksin de, çocukları bırakacak yer ayarlayacaksın da, bir gece kararlaştıracaksın da, kız kıza yemeğe çıkacaksın . Demedik, yemedik, içmedik, Ve çıktık. Villa Doluca’nın yeni Merlot’unu denedik, nefis yemekler yedik, arada tariflerini verdik, eşleri çekiştirdik, eğlenceli dedikodular yaptık, güldük, hüzünlendik, eskilerden bahsettik, çoook eskilerden… * Biri o gece olmaz der, biri niçin gece çıkıyorsunuz diye sorar, biri oraya gitmeyin derken, diğeri bir diğer yeri beğenmez, biri kimlerle gideceğini merak ederken, diğeri kaçta dönüleceğini sorar ancak sonra lütfen bir güle güle der. . Biri de ... . I ıh benim şikayetim yok, şarkıyı dinleyelim, sözlere mest olalım, falan filan... . sezen aksu - eskid...
Devamı

Başlıksız bir yazı bu…

7 yıl önce yazdım bu yazıyı.  7 yıl Bazen birilerinde onun hareketlerini görüyorum hala, çoğunlukla hayıflanıyorum keşke yaşasaydı da şunları da görseydi diye, hep bir eksiklik… Bazı insanlar hayata renk katarlar, farklıdır onlar, gittiklerinde de dokundukları insanlar için bir renk eksilir hayattan. Dün akşam yetiştirdiği insanlar, çocukluk arkadaşları, müzisyen arkadaşları, ahbapları, anılarını yaşadığı dostları , o anıları anlattığı arkadaşları ve ailesi için bir renk eksildi. Bazen huysuzdu, alıngandı, belki kolay kolay beğenmezdi ama bir o kadar vicdanlıydı, düşünceliydi, eğlenceliydi, gurmeydi, keyif adamıydı, çok farklıydı. Çok güzel de yaşadı, çok zor zamanlar da geçirdi. Ama hayatta çizgisini hiç bozmadı. Ben onun birtanecik kızı oldum, o benim hep gururlandığım diğer babalara hiç benzemeyen birtanecik babam. Dün gece onu hiç beklemediğimiz bir anda kaybettik. Kafamın içinde binlerce ses. Hiç uyuyamadım. Sesler hiç susmuyor. Demek derin acı böyle bir şey. Şimdiden yaşayama...
Devamı