Sen değiştiğinde, şansın da değişir...

.

Hiç tadım tuzum yok. Belirsizlik beter bir şey, kararsızlık ondan beter. Günlerdir ha şimdi ha birazdan derken hayalimde binlerce keredir istifa ediyorum.

Ne yapmak istiyorum biliyor musunuz?

Yaşamak !

Şimdiye kadar ne yaptığını sanıyordun şaşkın, demeyin. Biliyorum yaşadım, iyi yaşadım ama o huyum yok mu, en huysuzundan. O beni kemiriyordu her daim.

Her şey için kendimi yiyip bitirirken, kendimi düşündüğümü sanıyor ama hemen herkese kendimden fazla değer veriyordum.

Yanlış anlaşılmayayım, insanlar hele ki aile, akrabalar, arkadaşlar her şeye değer ama biraz “ben de” demek lazım değil mi?

Üzüldüğüm, sinirlendiğim,huysuzlaştığım, ve nihayetinde kendimi yiyip bitirdiğim konulardan hangisini hatırlıyorum ki? Kinci de değilim, affediyorum her şeyi, e o zaman bunca dert tasa, sinir stres ne için?

Birkaç kişi, bir elin parmaklarını geçmez belki ama, öyle insanlar tanıdım ki, her daim gülümseyen, hiçbir şeyi düşünmeyen, hayatını kahkahalarla geçiren.

Hayran kaldım onlara.

Ben de onlar gibi her şeye gülüp geçeyim diyorum ama olmuyor işte, şimdiden sonra da zor zaten. Ama her şeyi daha kabullenir olup, herkesi bu kadar ciddiye almamayı, belki de bir çok saçmalığa gülümsemeyi becerebilirim herhalde.

Evet yapabilirim, biliyorum çünkü hissiyatımı suratından okutabilen insanlardanım. Bir filmdeki espriye katılarak gülebilen, acıklı sahnesinde hıçkırarak ağlayabilen biriyim, hınca hınç sinema salonunda bile.

Demek ki hislerimin peşinden gidip, koşuşturmayı bırakıp, bir an etrafa bakabilir, hatta bambaşka bakabilirim. Hissederek, tembelce harcadığım dakikalara inat inceleyerek, bir an durup hiçbir şey düşünmeyerek.

Her şey gelebilir insanın başına, daha sabırla ve anlayışla yaklaşabilir, kabullenebilirim belki. Sinir olduğum insanları komik bulabilirim ve hatta beni sinirlendikleri konulara gülüp geçebilir, eğlenebilirim.

Her hücreme kadar hissederek, hiç acele etmeden, her dakikanın tadını çıkararak yaşayabilirim.
Son zamanlarda sevdiğim birkaç arkadaşımın sevdiklerini kaybından sonra düşünür oldum bunları. Her dakikanın bir armağan olduğunu hatırladım yeniden. Oğluma baktığımda, bana gözlerinin içi gülerek bakarken gülümsemesini hafızama kazımaya çalıştım. O an, işte o çok da dikkate almadığımız anın geçip gittiğini, bir daha hiçbir zaman o yaşta olmayacağımızı, o anı yaşayamayacağımızı hatırladım. Eşime bir anlık sessizlikte seni seviyorum demenin bu lafın nasıl da hakkını verdiğini fark ettim. Her zaman acelem varmış gibi kafamda bir sürü şeyle gelişigüzel dinlediğim annemin her sözünün aslında bir manası olduğunu.

Niçin bir acele içindeyim? Niçin her şeye zaman ayırmaya çalışırken aslında hiçbir şeye zaman ayıramıyorum? Ve acaba gerçekten de hiçbir şey yapmadan zaman geçirmek, her şeye yetişmeye çalışırken geçirdiğim zamandan daha mı işe yaramaz?

Yoksa tam tersine koştururken unuttuğum çok mühim bir şey mi var?

Layıkıyla yaşamak gibi.

Dip not: Geçtiğimiz gün eve gittiğimde yorgunluktan da olsa, yavaşça değiştirdim üzerimi. Aynaya baktım ve kendime şaştım, niçin acele etmiyorum diye. Meğer koşturarak yaşamaya ne çok alışmışım, telefonda konuşurken bile dönüp dolaşır olmuşum, iki dakika bir yerde oturamamışım, alelacele yer, kuaförde bir fön çekilirken fenalık geçirir olmuşum.

Dip sos: Geçen haftalardaki iyi temennileriniz için teşekkür ederim, gerçekten de gideceğimiz yerde açabileceğim butik fikri beni çok heyecanlandırdı. Kitap fikri için çalışmaya devam ediyorum. Şimdilerde hayatımı yavaşça yaşamaya çalışırken iş yerimde de yormuyorum kendimi, ama ileride gideceğimiz yerde istediğimce “yaşamak” istiyorum. Sabah kalktığımda herkesi gönderdikten sonra keyifle kahvaltı etmek, kitabımı okumak, yürümek, yüzmek, zevkle bir şeyler yapıp satmak, hayatın tadını çıkarmak isityorum, belki de bu, ofiste tıkılı kalmaya zor sabredip isyan eden ruhuma bir lütuf. Hayallerin gerçekleşmesi için şans lazım ama o şansı yakalayabilmek için de çok kalpten istemek gerekiyormuş meğer.

.

Evet, çok istiyorum.