Aşmış Aslı'nın Physco terapisi

Hoşgörüsüzlüğümüz üzerine bir şeyler yazacaktım aslında, kendimiz gibi düşünmeyenleri aşağılamaya karşı duyduğumuz acı istek üzerine.

Nefretle mi yoğurulmuş kimi hamurlar ?

Benim beğenmediğimi sen de beğenme, beğenirsen al sana, al sana, al sana !

Psycho'daki duş sahnesi canlanıyor kafalarının içinde.

Kimi insanlarda var bu, ve bana kalırsa bir bulaşıcı hastalık gibi hızla yayılıyor insanoğluna. Hiç ummadığınız insanlardan bile görebiliyorsunuz bazen, en okumuş, görmüş geçirmiş bile dediklerinizden.

Belki de bu sebeple, benim tahammülsüzlüğüm tamamen tahammülsüz insanlar üzerine.

Bazen sessizce okuyorum insanları, yazdığı karalamalara bakıyorum, ama gerçekten birilerini, bir şeyi, hazmedemedikleri her şeyi karalamak için , karalamak, kapkara yapmak için yazdıkları satırları okuyup, düşünüyorum.

Küçücük bir şeye bu kadar tahammülsüz olan biri benim eleştirilerime tahammül edebilir mi?

Sanmıyorum.

Eskiden olsa uzun uzadıya anlatırdım derdimi, kırmadan kızdırmadan nasıl aksini ispatlayabilirim fikrinin diye.

Şimdi mi?

Aştım ben kardeşlerim. Artık kime ne anlatılır, kimlere laf anlatılmaz, daha yazdığı ilk satırlardan anlıyorum. Ya da ağzını açtığı anda ağzından dökülen kelimelerden. Bir bakışından.

O hastalık bulaşmışsa bir kere.

Savaşamamışsa bünye.

Zor, çok zor...

Bu arada yazacaktım derken, yazmışım koca sayfa. Demem o ki, ben artık sinirlenmiyorum öyle herşeye. Sinirlenemiyorum daha doğrusu. Akşamları bir şeyler yazarken içeriden gelen sessizlik dikkatimi çekiyor, gidip bakıyorum, ve yeryüzüne inmiş bir meleği biberonu elinde uyurken buluyorum. Yüzüne bakınca herşey uçup gidiyor. Dert, tasa, sinir stres, acı, hüzün...

İnsanın kafasının içinde o sahneden başka, hiç bir şey kalmıyor.

Ağız tadıyla da bir sinirlenilmiyor...