Fırtına

Dün cinnet geçirdim.

Abartıyorum, ama galiba cinnet geçirmek üzereydim.

Cuma akşamından beri sadece 10 dk lığına karla oynamak için evden çıkan oğlum ve ben, o akşamdan beri evde başbaşayız. Cts gecesi kusmaya başladığında tipiden yollar kapanmaya da başlamıştı. Her neyse, başka bir şey yok derken, bu bulantı ve ağrıların 5 gün süreceğini, ve bu beş gün bir şey yemeden yaşamaya çalışacağını tahmin edemezdim tabii.

Oğlumun bir şey yememesi şu hayatta benim bir numaralı stress kaynağımdır.

Dolayısıyla arabamın karlar altında kalmasının, oğluşun ağrısının bir türlü bitmemesinin, ve yesin diye yaptığım her şeyi yemeyi reddetmesinin stresi, son zamanlarda , aslında eşimin yurtdışına gidiş gelişi ile bende başlayan ağrıları , doktorun telefonda sadece kusuyor ise, muhtemelen virüstür ve ilacı yok biliyorsun demesi bile engelleyemedi.

Buna okula gidemeyen oğluşun sıkıntıdan bana sarması da eklenince son iki günümüz daha da acı verici hale geldi. Bilerek ve isteyerek kusma çalışmalarını abuk subuk şeylere ağlama krizleri, onu da beni delirtme çabaları takip etti.

- Kerem yiyecek misin?

- Hayııııııııy.

- Peki, yeme oğlum aç yaşa.

- Hayııııııııy.

- Oğlum ağlama artık.

- Hayııııııııy. Yiyceeeeeemmmmm.

- E tamam yüzüncü kez ısıtayım o zaman. Burada mı yiyeceksin?

- Odada.

- Tamam gel odaya gidelim.

- Hayııııııııııy gelmiyceeeemmmmm.

Bu aramızda geçen konuşma, yada bağırışmalardan sadece biri tabii. Bir ara sinirimden ağladım, bir ara gülüyordum. Velhasıl korkunç sırt ve kas ağrıları çekmeye başladım. İnsanın eli, ayakları bile ağrır mı? Ağrırmış.

Akşam çok süt içti, yine kustu, yarın sabah kontrolümüz var. Dün akşam ikimizde 7 de yattık, uyuduk. Bu sabah 7 de kalkıp akşam yaptığım mantıyı yiyeceğini söyleyince ve gerçekten bir kaç lokma yutunca kendi isteğiyle okula gönderdim bugün. Kendimi de dışarı atacağım. Ağrılarım biraz hafifledi. Bir haftadır evden çıkamadım. Şöyle sakince müzik dinleyerek araba kullanmak iyi gelir belki. Zaten evde de bir şey kalmadı, mecburum dışarı çıkmaya...

Demek ki neymiş?

İyiyim dese de insan, iyi olacağına inansa da, öyle çok birikiyormuş ki her şey içinde bir yerlerde, o kendisini çok iyi hissederken, içinde fırtınalar kopabiliyormuş kendisinin bile bilmediği.

Yıkılıyormuş, yoruluyormuş,

Yaslanacak yeri kalmadan öylece yalnız.

Fırtınadan çıkınca anlıyormuş insan neye uğradığını...