Steril hayatlar...

Benim steril bir hayatım varmış.

Buraya gelince anladım.

Kendimi güvende hissettiğim bir evde yaşıyormuşum.

Annem 1 saat uzaklıkta o da trafik varsa.

İyi bir şirkette iyi bir yerde çalışmışım.

Haliyle iyi bir çevreden arkadaşlarım olmuş.

İstediğim gibi bir arabam olmuş, sıkılınca atlayıp uzaklaşabileceğim.

Bildiğim, iyi olduğuna inandığım yerlerden giyinmiş, içinde keyif aldığım yerlere gitmiş, ve en önemlisi birlikte olmaktan keyif aldığım, fikirlerime, zevklerime ve dünya görüşüme hitap eden insanlarla birlikte olmuşum.

Allah karşıma hep iyi insanlar çıkarmış son yıllarda.

...

Sanırım en son üniversitede ağlamıştım yediğim arkadaş kazığı için. Çünkü o zaman da şaşkın ve yalnızdım. Bilmemkaç yüz kişilik aileleri neredeyse birbirini bilen bir özel okuldan sonra üniversitede ülkenin her yanından gelen, birbirinden çok farklı insanlar.

Sudan çıkmış balık ben.

...

Evet yeniden steril hayatımdan çıktım buraya gelerek. Atlayıp kaçacak bir arabam yok, kendi evim değil, canım sıkılınca çocuğumu bırakabileceğim bir annem yok. Hayatımın değişeceğini biliyordum, burada mutluyum, şikayetim yok, her şey değişmiş olsa da yepyeni şeyler var hayatıma giren.

Ama arkadaşlıklar kolay kurulmuyor.

Şanslıyım ki buraya bir kaç aile geldik ve her ne kadar birbirimizden farklı yönlerimiz çok olsa da ortak noktada buluşabileceğim çok iyi niyetli insanlarlayım.

Buranın yerlisi bir kaç tane arkadaş edinip harika zaman geçirmeye başladım bile. İtiraf etmeliyim bu konuda da şanslıyım.

Ama beni dumura uğratan burada en çok görüşeceğimi düşündüğüm Türkler oldu.

Diğer ülkelerin insanları birleşir, gruplar kurar, toplanırken, bizimkilerde tık yok. Hatta tam tersine herkes gruplaşmış.

Benim vaktim yok bir gün onda bir gün bunda kahve içmeye, her sabah o gün gelmeyeni çekiştirmeye, yada zaman öldürmeye. Ama Türk olsun çamurdan olsun diyerek başka bir ülkede olduğumuzu idrak ederek birbirimizle tanışmalıyız diye düşünüyordum.

Taa ki bir kaç gün öncesine kadar.

O gün steril hayatımı özlemle andığım gündür.

Karşımdaki insanın herkesi tanımak isteyerek, kimseyi birbiriyle tanıştırmak istememesini yada yeni gelenlere yardım etmek için kılını kıpırdatmamasını bir kenara koyalım, beni asıl rahatsız eden, ben şuyum ben buyum havası, haydi onu da geçelim, ağzımı her açtığımda beni yan gözle burnu havada süzerek karşısındaki kişiyle bakışmasıydı.

İnsanlar zamanında sahip olamadıklarına burada sahip olunca böyle oluyorlar demek ki.

Bir kibir geliyor üzerlerine yapışıyor.

Ben de Türkiye'deki hayatımdan bahsetmedim mümkün olduğunca. Neme lazım,o alelade olduğunu düşündüğüm hayatımla bile, fenalık geçirebilir diye.

Alçakgönüllü olmaya çalıştım her zaman, böyle yetiştirildim ama anlaşılıyor ki, bana ters gelen daha çoook şeyle yüzleşeceğim burada.

Sonra o günkü gibi canım sıkılacak, niçin böyle yapıyor bu insanlar diyecek, yine kendi kabuğuma çekileceğim, aman kimseyi tanımak falan istemiyorum diyerek.

Hayatta bir şey daha öğrenmiş olarak...