Yasak.

“Seviyoruz” dediler.

Diğerleri, “Sevemezsiniz” dedi.

Onlar birbirlerini sevmeye devam ettiler. Belki ana babalarını da ikna ettiler, eş dostu davet ettiler. Nişanlanmak istediler.

Ama diğerleri, sözlerinin dinlenmemesine çok kızdılar.

Ellerinde silahlarla gelip, eğlenen, gülen, gülümseyen insanlara kan, acı ve çığlıklar bırakıp kaçtılar.

Bir hayvan gibi.

Evet aynen bir hayvan gibi. Biz insanları hayvanlardan ayıran en önemli özelliğimiz onlar gibi içgüdülerle değil akıl ve mantığımızla hareket etmemizdir.

Ama onlar çocukmuş, bebekmiş, kadınmış, anaymış, gelin yada damatmış, düşünmediler.

Sadece karnını doyurmak için kan kokusuna hasret oraya buraya saldıran vahşi bir hayvan gibi saldırdılar.

Pişmanlık da yoktur onların içinde şimdi.

Vijdan yok.

Acı yok.

Gözyaşı yok.

Peki acaba gurur duyuyorlar mıdır kendileri ile?

…

Cehalet hayatta savaşmamız gerekn en büyük düşmandır bana kalırsa.

Bu olayın arkasında aradığım da cahillik benim.

O insanlar belki de yaptıkları şeyin ne kadar korkunç bir şey olduğunu bilmeden yaptılar bunu. Bunun doğruluğuna inanarak, silahların gölgesinde, şiddetle büyüdüler.

Kendisi gibi olmayanları, doğrusuna uymayanları kendisine benzetmeye bayılan cahil cühela milyonlarca insanımız gibi.

Özgürlüğün nerede başlayıp nerede bittiğini bilmeyen.

Sevgi görmemiş, bilmeyen.

Onun için parkta öpüşen gençleri tartaklayacak bir ahlak bekçisi çıkar ortaya.

Sevmeyi bilmediği için öpüşmek yasaktır onun zihninde, Sevmek, sevilmek, birbirini seven insanları görmek ayıptır.

O sebeple anlamadılar onları diğerleri:

“Seviyoruz” dediler.

Diğerleri, “Sevemezsiniz” dedi…