Onu kaybettikten 55 gün sonra , şimdi şimdi onun hakkında düşünürken, aslında o inanamazlık evresinin değil, bu kabul ediyor olma aşamasının daha acı verici olduğunu farkettim. Çok yakınlarını kaybedenler, onsuz günleri sayıyoruz derlerken onları anlayabildiğimi zannederdim, palavra ! Bedeni 55 gündür bir toprağın altında, ruhunun bulutların üzerinde olduğunu hayal etmek yaramıyor bazen, düşününce dehşet verici geliyor herşey, bugün gördüğüm, bir türlü uyanamadığım kabus gibi.
Tersine işte, hep uykum var...
Eylül 30, 2009
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
9 yorum:
O kadar başka, o kadar büyük, o kadar gerçek ve o kadar somut bir konu ki sadece okuyorum söyleyebileceğim bir şeyler olsaydı keşke :(
özlenilmezmi:(
Yoruma tıkladım ama yazacak bir şeyim yok. Sadece sana şiddetli sarılma ihtiyacım nedeniyle tıkladım yoruma.
merhaba aslı, dün 2 defa yazdım ikisini de göndermeyi beceremedim, tekrar deniycem:)
çok yakınındaki bir insanın kaybını yaşıyorsun, kardeş farketmesek de çoğu zaman bizim en doğal hayat arkadaşımız, yoldaşımız:) çok zor gelse de, onu düşünmek, anılarını hep canlı tutman gerekecek, yavaş yavaş düşündükçe ağlarken zamanla gülümser bulacaksın kendini, böyle rahatlayacaksın ve içinde yaşatacaksın, nermin bezmenin yaptığı da böyle bir şey olsa gerek,, kitap yazdı eşinin arkasından, acısını böyle sindirdi içinde, hep canlı tutarak anılarını belki de:)
ne kadar üzüldüm anlatamam, doğumgünün için alarm kurduğunu ve annenin o alarmla uyandığını okuduğumda
gidenin bulutların üstünde bize bakar ve başka mutlu bir yaşam sürdürdüğünü düşünmek, belki öyle belki diil, bilemeyiz, ama kalanların akıl sağlığı için gerekli bence, hep orda düşün kardeşini, seninle yaşadığın her güzel anı paylaşırken ve seninle beraber mutlu olurken:)
sevgiler
yakınlarından birini kaybetmenin acısı çok kötüdür hele ki aileden evinin içinden biri ise bu anlatılmaz ağırlığı...Allah yalatmasın kimseye yaşadım biliyorum 2 kere...acısı gitmiyor yürekten bir türlü...zaman sadece hafifletiyor...
sevgiyle kal
BibiS
Merhaba Asli,
Oncelikle basin sagolsun. Ben seni uzun zamandan beri takip ediyorum. Su siralar oldukca yogun olmama ragmen, seni daha yakindan takip eder oldum.
Biliyor musun Asli bende kardesimi bu temmuz ayinda, cok genc bir yasta, trafik kazasinda kaybettim ve senin gibi 2 gun once yeni bir yasa girdim. Hayat ne garip degil mi? Su anda seni, benden iyi kimse anlayamaz. Insan cok degisik asamalardan geciyor. Mesela bazen resimlerine bakamiyorum. Bazen is yerinde unutuyorum. Ama her hatirlayisimda ayri bir sok yasiyorum. Hayatin ne kadar gecici oldugu gercegini, bir kez bir kez daha yuzume vuruyor.
Bilmiyorum bu acini hafifletir mi ama paylasmak istedim.
Sevgiler
Bilge
fERY, Elçin, Bibis,Çok teşekkürler desteğiniz için. Adaş, ben de sana sarılıyorum sıkıca :) Missy yazdıkların çok iyi geldi, sağol. Ve Bilge, o acıyı biliyorsun sen de, ben de size sabır diliyorum, çok zor evreler geçiriyor insan ve eskisi giib doğumgünleri gibi özel günlerin bir anlamı kalmıyor. Bir an çocukluk arkadaşım Bilge geldi aklıma, İzmir'de bulundun mu?
Ne zorrr...
Ne acııı değil mi..
Tarifi yoktur eminim, sabır versin..
evet, unutmak ve hatırlamak. işte ya da evde birseylerle oyalanırken insan unutuyor.sonra birden aklına geliyor. ardında da artık onun olmadıgı. bu dongu uzun sürüyor. üzgünüm..
Yorum Gönder