Mırıldanmalar....

Bugün cuma. Aslında bir ofise gidip gelmeyeli benim için bu günün çok da anlam ve ehemmiyeti yok ama biraz olsun ısınan havaya, yakında nihayet taşınabileceğimizin müjdesinin hatrına, ve son günlerin kasvetli konularından uzaklaşmak adına, çinli bilgenin söylediği gibi, bugün mutlu olmayı seçiyorum...

O kadar ileriyi göremiyorum diyerek alamadığım U2 biletlerinin bulunabilme ihtimali her geçen an yok olurken, belki de bir yıl sonra orada zıplarken bulurum kendimi.

Hayat aslında o kadar garip ve o kadar büyük sürprizlerle dolu ki.

Bir süre daha yapmak istediklerimi, o yapamadı diyerek elimin tersiyle itmeye devam edebilirim, eğlenmekten suçluluk duyarak. Ya da belki hayat çok kısa, tam tersine yaşamalı hayatı da diyebilirim. Şu anda bu gel gitler arasında ruhumun hangisini onaylayacağını merak ediyorum.

En azından umursamaz değilim ilk günlerdeki gibi. Sinirlenebiliyorum yine, o an dolu dolu gülümseyebiliyorum ve heyecanlanabiliyorum bir çok şey için.

Hayat topllayarak da olsa devam ediyor, ve ben bu posttan da anladığım kadarıyla mutlu olmayı seçtiğim anlarda bile bir burukluk yaşıyorum, yine eğlenceli bir yazı yazamadım, üzgünüm.

Şimdi kahvaltımı edip, dışarı atacağım kendimi, duvar kağıdı ve perde bakacağım, tesisatçı araştıracağım, taşıma ve temizlik şirketini kesinleştireceğim falan filan. Sonra arkadaşımla bir kahve içeriz belki, ondan bundan konuşuruz, oğluşun okuluna uğrarım ve bir sene sonrası için olamasa da haftasonu için plan yaparım. İnsanın kafasını bir şeylerle meşgul olması lazım yoksa sadece düşünceler doluşuyor içine.

Sabırlı olmalıyız, bebek adımlarıyla...