Şubat 22, 2010

Şimdi doğru eve...

Dün gece oğlum ilk kez arkadaşında yatılı kaldı.

Doğduğundan beri hem ben hem de eşim çok kez yurtdışına birer hafta kaybolduğumuz iş gezilerine gitmiştik. Anneannenin büyüttüğü zamanlar oldu. Ama giden hep bizdik. O değil !

Her zaman bu konularda başına buyruk, korkuları olmayan, yalnız kalma konusunda kendine güvenen bir çocuk oldu ama bunu denememiştik doğrusu.

Playstation oyununu, pijamalarını, diş fırçasını ve okul kıyafetlerini alıp geçti onların arabasına.

Tamam arkadaşlar yabancı değil, 15 senelik samimiyetimiz olan insanlar, ayrıca karşıdan apartmanlarını görüyoruz, mesafe olarak da o kadar yakınız ama gel gör ki güvensizlik duymadığımız halde hissettiklerimiz zorluydu.

Henüz 5,5 yaşında. Kendisini her şeyi başarabilecek güçte sanıyor oysa.

-Nemo'nun babası gibi mi konuştum bir an ?-

Acaba iyi mi? Terledi mi? Söz dinledi mi? Her zaman gidip kalmak için tutturmaz değil mi? Naapıyor? Yattı mı? Üstünü açtığı mı? sorularıyla kaçta uyuduğumu hatırlamıyorum. Tabii belli bir saate kadar arayıp sordum da bu soruları arkadaşıma. Evde bir eksiklik var, bir boşluk sanki. Üstünü örtmeye kalkmadığım bir gece . Garip...

Sabah ilk iş aradım. Gayet mutlu mesut konuştu. Okula gitmek için hazırlanmışlar, akşama yine oraya gidecekmiş ama gelip gece biz alacakmışız. Bak sen... !?

Şimdi okuldan alıp biraz oyalayıp hemen eve getirmeyi düşünüyorum. Bir anneye bu kadar işkence yeter...

www.aslicin.blogspot.com

6 yorum:

ece arar dedi ki...

o duygu hiç bitmiyor... kaç kere kalırsa kalsın...o boşluk da öyle... bak keyfine değil mi, ııh:))

Sudiş dedi ki...

Eşim bu konuda hep beni uyarıyor, Sude de Haziran 2004 doğumlu, evden arkadaşına gittiği anda bende acabalar yığılıyor, henüz dışarıda kalmasına gelemedik, suratıma baksa yeter çünkü... Sanki o ev, o oda hiç boş olmamış, hep bizimleymiş gibi, gittiği anda kalbimi söküp almışlar ki daral daral daralıyorum boğuyorlar beni evde... Sanırım eşim haklı,sorun bende.

emel dedi ki...

benim neden gözlerim doldu bu yazıyı okurken? bir anne olduğum için mi yoksa yarın erkenden istanbula gideceği için bu akşam henüz 2 yaşına bile girmemiş olan kızını halasına bırakmak zorunda olan bir anne olduğum için mi?
bu çocuklar büyüyüp artık bizsiz yaşayacaklarını söylediklerinde buna nasıl katlanacağız?... ühüüü, biri bana mendil getirsin::(

Aslı Cin dedi ki...

Ece, zamanla alışırım sanmıştım bak şimdi... Evet, eskiden bir gece dışarı kaçabilsek diye hayal kurardık, aklımız onda kös kös oturduk evde :)

Sudiş, zamanla alışacağız, hiç ayrı kalmayan anne çocuklar için daha zor oluyormuş bu aşama ama bir gün gidecekler çaresiz...

Emel, ağlama. Sabret, üzüldüm şimdi, neyse ki geçici ayrılıklar bunlar...

Tanya's dedi ki...

AMa hepimiz gitmedik mi?..her fırsatı kollamadık mı?

PS-ALiş gelmeden olabildiğince atıp tutayım da sonra unutturmayın da yiyeyim bu lafları hehe.

Aslı Cin dedi ki...

:) Not aldım Tanyam, hatırlatırım mutlaka.