Kör olmalı belki de...

Belli oluyordur. Bugünlerde pek yazmak gelmiyor içimden. Aslında yazacak konu çok, ama benim yazmaya mecalim yok.

Misal, herkesin birbirini yumrukladığı ülkemizde olan bitenler hakkında yazmak istiyorum bir an alevlenip.

Sonra, amaaan boşver diyorum, yazsam ne olacak yazmasam ne olacak?

Hiç bir şey değişmiyor.

Yooo, aslında değişiyor, sadece daha kötüye gidiyor.

Ya da, geçici deprem konutlarından çıkarılan insanları yazmak istiyorum yeniden. Madem geçici diye çıkarılıyorlar, bizden neden 11 senedir geçici deprem vergisi alınmaya devam ediyor diye sormak istiyorum.

Ama nafile.

Kime soracağım?

Sordum diyelim, cevaplayacak insanların bir soruya bile tahammülleri yok, görüyoruz.

Korkutuluyoruz, sindiriliyoruz, sessizdik zaten daha bir sus pus oluyoruz.

Sınav sistemini eleştiren 15 yaşındaki liseli çocuklara bile tahammülleri yok, pankart açtılar diye küçücük çocuklar hem dayak yedi, hem de üstüne üstlük cezaevine gönderildi.

Ağaç yaşken eğilir tabii, daha balık kokmadan başını koparmalı.

Ya da haberleri izledikten sonra Twitter'a girip ambale oluşumdan mı bahsedeyim?

Haberlerde izlediğim insanların derdi ile takip ettiğim kimi insanların dertleri arasındaki derin uçurumlar karıştırıyor kafamı. Kimseyi yermiyorum. Tabii ki herkesin hayatı, hayatın onlara getirdikleri farklı. Herkes hayatın ona getirdikleri ile mutlu oluyor. Gel gör ki ne yazık ki herkes benim kadar yada onlar kadar şanslı değil. Sanırım neden giydiklerimi yediklerimi fotoğraflayamadığımı, içimden neden gelmediğini yeni yeni farkediyorum. Bu uçurum beni yaralıyor. Utanıyorum.

Bu günlerde gereğinden fazla haber okudum,  fazla haber izledim sanırım,

Devekuşu olmalı belki de.

Kuma gömmeli kafayı.

Kör olmalı...