Yaşlanmak...

Dün yorgunluktan öleceğimi düşündüm.

3. sayfaya çıkacaktım gazetenin bir köşesinde.

"Tembelliğe alışan kadın çalışma hayatına dayanamadı"

Tamam kabul ediyorum, her geçen gün gençleşmiyorum, bunun getirileri gibi götürüleri de olacak şöyle ki:

Getiri: Kendinden 10-13 yaş küçük çalışma arkadaşının sana ukalalık yapmasını olgunlukla karşılayabilmek, bir yerden sonra da araya oamanlıca terimler sokarak inceliğini anlayamayacağından emin olduğum içimi ferahlatan, onun ise eline TDK sözlüğü almasına sebep olabilecek fevkaladenin fevkinde, kendimi Bülent Ersoy gibi hissettiren bir mail atabilmek.

Götürü: Bir kaç yıl önce sadece yüksek ökçelerle işe gittiğimde oflayıp sızlarken, şimdi babet ve hatta parmak arası sandaletlerle koşturunca, yoo hayır hatta ayakta durunca bile belli bir saatin ardından ayakları acısından hissedememek.

Tamam abartıyorum ama geçtiğimiz yıla kadar örtünmeden uyuyamayan ben,annemin sıcağa dayanamaması ve eskiden ben böyle değildim demesi üzerine beynimde çakan şimşeklerle artık bana da sıcak geldiğine göre belki de menapoza yaklaşıyorum diye düşünüyorum.

Geçtiğimiz gün yeni şirketimde biri yaşımı sordu, ben de gayet rahat söyledim, inanmadılar. O kadar yorgunum, kendimi o kadar bitkin, çirkin falan filan - boşlukları siz doldurun - hissediyorum ki, şimdi dalga geçmiş olabileceklerini düşünüyorum.

Oysa tabii ki 10 yaş küçük gösteriyorum şekerim.

Ama yaşlanmak yaşamdan daha fazla gün alan şanslı insanlardan biri olduğumuzun göstergesi demiştik ya, varsın olsun.

Velhasıl yorgunluğun da iyi tarafını bulabilirim, misal hızla zayıflıyorum.

Aman ne iyi, ne iyi !