Saat 23.00

Ve ben daha şimdi oturuyorum!

Arılar dakikada 11400 kere kanat çırparmış. Vızıltı sesi de bundan kaynaklanırmış.

Benimki de o hesap ! Hem çırpınıyorum her şeye yetişmek için, hem de hayıflanıp vızıldıyorum.

Hep bir eksiklik, bir plan program. O aranacak, bu bulunacak, şununla konuşulacak ! Sabah 7 de başlayan mesaim gece en iyi ihtimalle 11 e doğru bitiyor. İş yerinde aklım çocukta ve evde, evde aklım yarın yapılacak işlerde. Hiç bir şeye elini sürmeyen bir eş ve benim hızıma yetişmeyen insanlarla iş de hayatıma tuz ve biber olunca seyreyleyen halimi.

Bazen diyorum ki istifa edeceğim, ne bu yahu, neden bu kadar koşturuyorum, en azından gün içinde ayaklarımı uzatır bir iki arkadaşla kahve içerim  ama düşünüyorum da bir gün durursam , hep koşmaya alışmış bacaklarım birbirine dolanabilir.

Bir de bugün başka çocuğu veya sabah girip akşam çıktıkları mesaili bir işi olmayan arkadaşların çocukların ödevlerinin çokluğundan dem vurduğunu duyunca , gülüyorum artık, fıkra gibi geliyor bu bana.

Benim gibi çıkıp her akşam ille bir alışveriş yapıp, evi toparlayıp, yemek hazırlayıp, çocukla ödev yapsalar, sonra da çocuğun arkadaşı, oyunu, müziği bilmemnesi ile uğraşsalar ne olacak acaba?

Ben ise tam tersine tüm bu koşuşturmaca içinde çok memnunum bunca ödevden.

Çünkü benim önceliğim o.

Çünkü onlar bu yaşta birer Sünger Bob!

Çünkü her ilginç konu onlara bir çok şey katıyor, hele ki şu araştırmalı dersler.

Ben bile hala bir şeyler öğreniyorum. Ben bile açım.

Bilgiye doyulur mu?

Hal böyleyken durulur mu?...