“O” kim ?

Pencereyi ben açtım, ortalığı dağıttığı için rüzgara nasıl söylenebilirim ki ?


Geçenlerde bir arkadaşım Instagram gönderilerine bayılıyorum dedi. Evet dedim ben de seviyorum, sevdiğim için paylaşıyorum ama tabii ki hayat bu renkli eğlenceli mutlu karelerden ibaret değil.


Onlar hayatın içinden hatırlamak istediğim anlar sadece. Sanırım Instagram‘ı bir günlük gibi tutuyorum. Oraya koyduğum fotoğraflar geriye dönüp baktığımda o gün neler yaptığımı neler hissettigimi, altındaki notlar ise o güne dair neler düşündüğümü yazdığım birer günlüğe dönüşüyor. Bazen uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşım oraya tek bir cümle dahi  yazdığında o bağ tekrar kuruluyor. Paylaştığım bir hikaye birisine ilham verebiliyor. Bana bunu yazdıklarında da mutlu oluyorum tabii. Hayattan öğrendiklerimi paylaşmayı, onu okuyan insanların fikirlerini merak ediyorum.


Siz sadece fotoğrafı görüyorsunuz ben o fotoğrafa dönüp baktığımda o gün hissettiklerimi hatırlıyorum iyi ya da kötü anıları. Kaydırarak önümüzden geçip giden o fotoğraflarda ne kelimeler ne hikayeler saklı bir bilseniz. 


Bu da bir nevi kendini ifade etme biçimi belki de…


İnsanların çoğu birbirini tanıdığını sanıyor, belki karşımızdakilerin bize kendilerini gösterdiği kadar belki de bizim onları anlayabildiğimiz kadar… Belki de biz izin verdiğimiz kadar tanıyorlar bizi. Yıllardır tanışıp aslında birbirini hiç tanımamış insanlarla , yeni tanışmış ama birbirinin içini görebilen insanlar arasında bir yerde “O” kişiyiz. Bir de şu var tabi, birbirimizi ne kadar tanırsak tanıyalım, her gün değişiyoruz, belki minik adımlarla ama mutlaka. Bu aralar beni en çok üzen şey kaç yıldır tanıdığım insanları gün geliyor, aslında hiç tanımadığımı fark ediyor olmam. İşte o nokta insanın canını çok acıtıyor. Nereden geldin bu konuya diye soracaksınız hemen bağlıyorum. Diyorum ki aslında fotoğraflarda gördüğümüz insanları ne kadar tanıyoruz? Ne kadar inanıyoruz? Ya da acaba yargılarımızdan sıyrılarak bakabiliyor muyuz ? Kimilerinin kendilerini çok farklı gösterdiği aşikar, kimileri kendini olduğu gibi gösteriyor iyisiyle kötüsüyle çok belli, kimileri benim gibi bir anı defteri olarak kullanıyor siz onun  arkasındaki hiçbir şeyi bilmiyorsunuz, ama ben her fotoğrafta hatırlamam gereken şeyleri görüyorum. Belki beğeniyorsunuz o fotoğrafı belki gülüp geçiyorsunuz, demem o ki biz pencereyi açıyoruz, içeri bazen güzel hafif bir esinti giriyor belki de ortalığı dağıtan bir rüzgâr. Kimi suçlayabiliriz ki ? 


Yorumlar

Adsız dedi ki…
Samimi paylasimlariniz oldugunu dusunuyorum. Bana cok organik geliyor.insanlık sa çok acayip bir yere gidiyor.fotoya bakan yorumlayan valla kimin ne gördügü bir sorun.Ama siz burayi günlük gibi kullaniyorsunuz.sizi mutlu etmesi onemli.gerisi ..eser geçer
2:57 ÖS
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Biraz empatiyle çok sempatik olabilirsiniz ;)

Resim
                       Çalışan anne mi çalışmayan anne mi ?  Bu sorudan da sorunun cevabını aramaktan da sorunun cevabını bilip bilmeden bir holigan gibi savunanlardan da çok sıkıldım. Tabii her iki tarafında kendine has zorlukları var, tabii canım sizinki de zor derken Aaaaa bir de baktım ben empati yapayım derken kimsenin halime sempati duyduğu yok ! Anne olmak zaten yeterince zor. Kadın olmak zaten zor ! Çalışmanın da kolay olduğunu söyleyemeyeceğim. Yani evlenip hele ki çocuk sahibi olarak işe gitmek öyle Ananın evinden işe gidip geldiğin günlere benzemiyor. Bu konuda fikir beyan edebilmek için her ikisini de deneyimlemiş olmak gerekiyor değil mi ?  Tamam işte ben denedim ! Tabii ki çalışmayan anne dediğimizde bütün gün evinde boş boş zaman geçirildiğini kastetmiyoruz. Evde de işler bitmiyor, evde maaşsız yapılan iş, iş değil mi ? Eminim ev işi, yemek, ödemeler, çocukların ödevi, alışveriş, tamiratlar derken insan...
Devamı

Hani şarkılar bizi bu kadar incitmezken...

Resim
. Ohooo... . 7 eşin *eşref saatini bekleyeceksin de, çocukları bırakacak yer ayarlayacaksın da, bir gece kararlaştıracaksın da, kız kıza yemeğe çıkacaksın . Demedik, yemedik, içmedik, Ve çıktık. Villa Doluca’nın yeni Merlot’unu denedik, nefis yemekler yedik, arada tariflerini verdik, eşleri çekiştirdik, eğlenceli dedikodular yaptık, güldük, hüzünlendik, eskilerden bahsettik, çoook eskilerden… * Biri o gece olmaz der, biri niçin gece çıkıyorsunuz diye sorar, biri oraya gitmeyin derken, diğeri bir diğer yeri beğenmez, biri kimlerle gideceğini merak ederken, diğeri kaçta dönüleceğini sorar ancak sonra lütfen bir güle güle der. . Biri de ... . I ıh benim şikayetim yok, şarkıyı dinleyelim, sözlere mest olalım, falan filan... . sezen aksu - eskid...
Devamı

Başlıksız bir yazı bu…

7 yıl önce yazdım bu yazıyı.  7 yıl Bazen birilerinde onun hareketlerini görüyorum hala, çoğunlukla hayıflanıyorum keşke yaşasaydı da şunları da görseydi diye, hep bir eksiklik… Bazı insanlar hayata renk katarlar, farklıdır onlar, gittiklerinde de dokundukları insanlar için bir renk eksilir hayattan. Dün akşam yetiştirdiği insanlar, çocukluk arkadaşları, müzisyen arkadaşları, ahbapları, anılarını yaşadığı dostları , o anıları anlattığı arkadaşları ve ailesi için bir renk eksildi. Bazen huysuzdu, alıngandı, belki kolay kolay beğenmezdi ama bir o kadar vicdanlıydı, düşünceliydi, eğlenceliydi, gurmeydi, keyif adamıydı, çok farklıydı. Çok güzel de yaşadı, çok zor zamanlar da geçirdi. Ama hayatta çizgisini hiç bozmadı. Ben onun birtanecik kızı oldum, o benim hep gururlandığım diğer babalara hiç benzemeyen birtanecik babam. Dün gece onu hiç beklemediğimiz bir anda kaybettik. Kafamın içinde binlerce ses. Hiç uyuyamadım. Sesler hiç susmuyor. Demek derin acı böyle bir şey. Şimdiden yaşayama...
Devamı